มีพระอาจารย์รูปหนึ่งแตกฉานในพระไตรปิฎกมาก คราวหนึ่ง ศิษย์ของท่านรูปหนึ่งได้ไป
ศึกษาเซ็น เมื่อสาเร็จผลแล้วก็กลับมาปฏิบัติรับใช้อาจารย์เดิมของตน วันหนึ่งท่านอาจารย์องค์นั้น
กาลังค้นคว้าพระไตรปิฎกอยู่ในห้อง ก็มีผึ้งตัวหนึ่งกาลังบินวนเวียน เพื่อจะหาทางออกให้พ้นจากห้อง
ผึ้งบินไปบินมาชนกับกระดาษแก้วที่หน้าต่าง วนเวียนไปมาหาทางออกไม่ได้ศิษย์ผู้นั้นจึงกล่าวว่า
"ผึ้งตัวนี้โง่จริง มาบินหาทางออกในที่ๆ ไม่ใช่ทาง เพราะติดอยู่เพียงกระดาษแก้ว จะมามัว
ชอนไชหาประโยชน์อะไร?"
ศิษย์หมายเตือนอาจารย์ แต่ท่านอาจารย์ก็ยังไม่เข้าใจ วันหนึ่งท่านอาจารย์อาบน้าอยู่ ก็เรียก
ศิษย์ผู้นั้นมาขัดถูตัวให้ศิษย์ขัดถูไปก็พูดขึ้นมาลอยๆ ว่า
"น่าเสียดาย วิหารสวยๆ ใหญ่ๆ เช่นนี้แต่ไม่มีพระพุทธรูปไว้บูชา"
อาจารย์ได้ยินก็หันมามองดูศิษย์ แต่ศิษย์กลับพูดต่อไปอีกว่า
"ถึงแม้ว่าไม่มีพระพุทธรูป แต่ก็ยังมีแสงสว่าง"
อาจารย์อดไม่ได้จึงพูดขึ้นว่า
"เจ้าพูดอะไรกัน ตั้งแต่เจ้าไปเรียนเซ็นมานี่ ดูเจ้าแปลกไป ที่เจ้าพูดตะกี้นี้เจ้าหมายความว่า
อะไร ?"
"ท่านอาจารย์ ท่านมีอุปการคุณมาก ผมจะบอกความจริงให้ที่ท่านอาจารย์ใช้เวลามากมาย
ศึกษาพระปริยัติธรรมนั้น ไม่มีประโยชน์อะไรเลย เพราะท่านอาจารย์จะได้เพียงปัญญาที่เกิดจากการ
ฟังและการนึกเท่านั้น แต่ปัญญาที่เกิดจากการปฏิบัตินั้นท่านอาจารย์ไม่มีเลย ผมจึงว่าเสียดายวิหาร
ใหญ่ไม่มีพระพุทธรูป คือขาดความรู้แจ้งเห็นจริงในใจท่านเอง แต่ท่านอาจารย์ยังรู้สึกเอะใจ แสดงว่า
ท่านยังมีเชาว์รู้เท่าอยู่บ้าง ผมจึงว่าแม้จะขาดพระพุทธรูปแต่ก็ยังมีแสงสว่าง"
นิกายเซ็นถือว่าการเขย่าธาตุรู้ในตัวเอง ซึ่งมีอยู่แล้วตามธรรมชาติ ให้ผุดขึ้นมา เป็นจุดสาคัญ
ที่สุด แล้วท่านล่ะคิดจะเขย่าบ้างหรือยัง ?
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น