เมื่อตอนฉันยังเด็ก ฉันเป็นเด็กร่าเริง มีเพื่อนฝูงมากมาย
เล่นซนไปตามภาษาเด็กซนๆ คนหนึ่ง
ยังจำได้ว่าเรียนอยู่ตอนนั้นเข้าเรียนรร.อนุบาล
วันหนึ่งฉันไปเข้าห้องน้ำแล้วเห็นแมงมุมเกาะอยู่ที่ผนังห้องน้ำ
บางตัวกำลังชักใยไปมา แมงมุมดูเคลื่อนไหว ดูน่าค้นหา
ดูน่าจับมาเล่น ด้วยความเดียงสาและนึกสนุก
จึงจับเจ้าแมงมุมตัวน้อยผู้เคราะห์ร้ายออกจากใยของมัน
พอจับแมงมุมออกมาแล้วมายืนอยู่ด้านนอกห้องน้ำ
ก็เริ่มเล่นพิเลนกับเพื่อน
โดยทำการหักขาแมงมุมแข่งกับเพื่อน
มาทำเป็นนาฬิกา วางไว้อยู่ในมือน้อยๆ
แข่งกันว่านาฬิกาใครจะหยุดก่อนกัน ใครหยุดหลังชนะ
โดยไม่คิดว่าจะมีเวรกรรมกับตัวเอง
ต่อมาฉันโตขึ้นมา จำได้ว่าช่วงนั้น
ม. 4 ยังเป็นวัยรุ่นวัยวุ่น ฉันยังเป็นคนร่าเริง
รักสนุก ชอบทำกิจกรรมต่างๆ เสมอ
วันหนึ่งนัดกับเพื่อนไปเล่นเทนนิส
วันนั้นช่างเป็นวันโชคร้ายในชีวิต
ขณะนั้นฉันกำลังขี่รถมอเตอร์ไซค์ไปรับเพื่อน
ขณะก่อนถึงบ้านเพื่อนฉันกำลังรอข้ามทางแยก
ฉันมองเห็นรถปิคอัพคันหนึ่งวิ่งมา
แต่ฉันคิดว่าตัวเองต้องข้ามทางแยกพ้น เลยขี่รถต่อไป
ขณะนั้นรถมาถึงตรงหน้าแล้ว เลยขับประสานงากันอย่างแรง
ตอนนั้นฉันได้แต่นึกถึงแม่มากมาก
แล้วก็ร้องไห้อย่างหนักและตะโกนว่าเจ็บขาๆ
คนขับรถยนต์รีบลงมาช่วย
แต่เขาไม่รู้วิธีปฐมพยาบาล
และอุ้มฉันขึ้นรถ โดยไม่ได้ระวังขาข้างซ้ายของฉัน
พอถึงโรงพยาบาลก็มีคนช่วยตามแม่และเพื่อนสนิทของฉันมา
ฉันจำได้วันนั้นรอคุณหมอเป็นชั่วโมง
เพราะเป็นวันหยุดและยังเช้าตรู่อยู่
ขณะนั้นฉันก็นอนร้องครวญครางอย่างเจ็บปวดและทุกข์ทรมาน
พอคุณหมอมา ท่านก็ได้ตรวจดูขา
พบว่าขาฉันหักและกระดูกแตกเป็น 3 ท่อน
ที่กลางหน้าแข้ง เนื่องจากการปฐมพยาบาลไม่เป็น
คนที่ช่วยมางอขาข้างที่หัก เลยทำให้มันแตกเพิ่มขึ้น
ส่วนข้อเท้ากระดูกก็หักเช่นกัน
ฉันเลยต้องนอนรักษาตัวที่โรงพยาบาลนานหลายเดือน
เสียการเรียน เสียโอกาสได้ทำอะไรหลายอย่าง
แต่วันนี้หลังจากที่ฉันมาพบและปฏิบัติธรรม
กับหลวงพ่อจรัญ วัดอัมพวัน
ฉันจึงได้รับรู้ผลกรรมที่ติดจรวดมาเอาคืน
มันหนักหนาสาหัสอย่างไร
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น