++

...+

Theขี้ฝุ่นริมทาง

วันอังคารที่ 7 เมษายน พ.ศ. 2552

เริ่มจากศูนย์ เหลือเพียงแค่ศูนย์

เริ่มจากศูนย์ เหลือเพียงแค่ศูนย์

มีเรื่อง เล่าเกี่ยวกับชายที่ชื่อ "นาจา" ว่า ตอนเด็กๆ เขาเป็นเด็กกำพร้าที่รับจ้างเลี้ยงวัวไปวันๆ เขายากจนถึงขนาดต้องแบ่งขนมปังที่ได้รับเป็นค่าจ้างเก็บไว้กินในวันถัดไป ด้วย แม้นาจา จะมีชีวิตลำบากแต่เขากลับมีจิตใจที่ประเสริฐ ชอบช่วยเหลือคนที่อดอยากและลำบากกว่า ความดีของนาจาเป็นที่กล่าวขานไปทั่ว จนวันหนึ่งมีนักบุญท่านหนึ่งเดินทางมาตามหานาจา และต้องการรับนาจาเป็นศิษย์เพื่อสอนวิชาต่างๆ ให้ เพื่อที่เขาจะได้นำไปใช้ให้เกิดความก้าวหน้าในชีวิต

     เมื่อ นาจาร่ำเรียนวิชาความรู้จากอาจารย์ จนหมด ก็ถึงเวลาที่อาจารย์ต้องปล่อยให้ลูกศิษย์อย่างนาจานำวิชาความรู้ที่ได้ร่ำ เรียนมาไปใช้ให้เกิดความเจริญก้าวหน้าแก่ชีวิตของตนเอง ก่อนไปอาจารย์มอบกระดาษแผ่นหนึ่งที่มีตัวเลข ๑๐ ให้แก่ศิษย์รัก และให้พรว่า "ในแต่ละเดือน ขอให้นาจามีรายได้ไม่น้อยกว่า ๑๐ เหรียญทอง เพื่อที่นาจาจะได้แบ่งเงินไปช่วยเหลือคนอื่นๆ ได้เหมือนก่อนโดยที่นาจาไม่เดือดร้อน"
วันหนึ่งมีนักบุญคนหนึ่งเดินทาง ผ่านมา นาจาเห็นนักบุญท่านนี้ก็อดที่จะนึกถึงอาจารย์ของตนไม่ได้ จึงเชิญท่านนักบุญท่านนี้เข้าบ้านและจัดหาอาหารมาให้รับประทานจนอิ่มหนำ เสร็จแล้วนักบุญก็ถามนาจาว่าทำไมถึงชอบช่วยเหลือคนยากจน นาจาตอบว่า "เพราะเขาเคยยากจนมาก่อน และเข้าใจว่าความหิวโหยเป็นอย่างไร จึงอยากให้คนที่เป็นเหมือนเขาได้รู้จักคำว่าอิ่มท้องกับเขาบ้าง" รวมไปถึงเรื่องพรจากของอาจารย์ที่ได้มอบกระดาษที่เขียนเลข ๑๐ ไว้ให้ด้วย หลังจากฟังจบนักบุญก็ขอดูแผ่นกระดาษแผ่นนั้น พร้อมกับเขียนเลขศูนย์เพิ่มไปอีกหนึ่งตัว อีกไม่กี่วันต่อมานาจาก็มีลูกค้าเข้ามาให้เขาทำงานเป็นจำนวนมาก เมื่อมีรายได้มากขึ้นนาจาก็มีเงินแบ่งปันให้กับคนยากจนได้มากขึ้นเช่นกัน

     แต่เพราะความร่ำรวยที่เข้ามาหานาจาไม่ขาดสาย ทำให้นาจาเริ่มหลงลืมแก่นแท้ของตนเอง เขาเริ่มไม่ใส่ใจคนยากจน จนวันหนึ่ง ผู้เป็นอาจารย์ได้เดินทางมาเยี่ยมศิษย์รัก และได้เห็นความเปลี่ยนแปลงของลูกศิษย์ไปในทางที่ไม่อาจรับได้ เขาจึงขอกระดาษแผ่นนั้นจากนาจาแล้วก็เขียนอะไรบางอย่างลงไป เมื่อนาจารับกระดาษแผ่นนั้นมาดูก็ตกใจแทบสิ้นสติ เพราะแทนที่อาจารย์จะเขียนเลขศูนย์เพิ่มให้ แต่กลายเป็นว่ากระดาษแผ่นนั้นเหลือเพียงเลขศูนย์ตัวเดียว นับจากนั้นนาจา ก็กลายเป็นคนยากจนอีกครั้ง เพราะงานที่เคยมีคนมาจ้างให้ทำก็ไม่มีใครมาจ้างอีก ทรัพย์ สมบัติที่เคยมีก็ถูกโกงไปจนหมด

     นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า คงเป็นเรื่องยาก ถ้าเราจะทำตนให้เป็นเหมือนเมื่อตอนที่เรายังไม่มีอะไรเลย ชื่อเสียงเงินทองล้วนเป็นกิเลสที่หลอกลวงให้เราลุ่มหลงอยู่กับความเป็นมายา และละทิ้งตัวตนของเราได้ง่าย ดังนั้นอย่า หลงลืมตน อย่าลืมชาติกำเนิด อย่าลืมสิ่งที่เราเคยเป็น เพราะการลืมตัวจะลบคุณค่าความเป็นคนของเราออกไปทีละน้อย จนสุดท้ายก็เหลือแค่เลข ๐

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น