เห็นเก้าอี้สีแดงของฉันไหม
ฉันหิ้วไปนั่งชุมนุมทุกแห่งหน
ร่วมต่อสู้กับพันธมิตรประชาชน
เพื่อไล่คนโกงกินแผ่นดินไทย
เจ็ดตุลาฉันนั่งกลางสามแยก
เสียงปืนแตกดังลั่นสนั่นไหว
ฉันหลบลงหมอบกับพื้นกั้นหายใจ
แก๊สน้ำตาฟุ้งกระจายไปทุกทาง
คว้าขวดน้ำล้างหน้าแสบตานัก
แผงกั้นหักตำรวจบุกมาไม่ห่าง
ฉันถอยหนีพร้อมเพื่อนทางสองทาง
เก้าอี้ฉันถูกทิ้งวางกลางกลุ่มควัน
วันนี้....ฉันไม่มีเก้าอี้สีแดงแล้ว
แต่แนวทางอุดมการณ์ไม่แปรผัน
จะร่วมสู้เพื่อแผ่นดิน เพื่อราชันย์
จนถึงวันการเมืองใหม่ไทยร่มเย็น
คนเล็ก
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น