ที่สถานีรถไฟ
ฉันเดินพล่านเหมือนคนบ้า
ในมือถือตั๋วใบ หนึ่ง
ไม่ระบุจุดหมาย และเวลา
ไกลออกไปคือทางรถไฟ
ทอดตัวยาวไกล
ไกล ไกล ไกล
ไกลสุดสายตา
ไกลในความ รู้สึก
หรือว่า.. ข้างหน้าไม่มีสถานี
หรือที่นี่.. คือสถานีสุดท้ายของชีวิตผู้คน
แล้วผู้คนจะไปไหน..
ไปทำไม..
.. ในเมื่อข้างหน้า ไม่มีสถานีอีกแล้ว..
โอ มาตุภูมิ..
ฉันและผู้คนร่วมชะตากรรมกำลังจะจากไป
ไปพร้อมกับรถไฟเที่ยวนี้
ไปในที่ๆ ไม่มีสถานี
โน่น รถไฟกำลังมา..
ถึงก็ช่าง ไม่ถึงก็ช่าง
เด่นชัย น้อยนาง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น