ถวิลใจในหล้ามาหล่อเลี้ยง
ทุกสิ่งเพียงมายาใยต้องถวิล
กระหายใดในหมื่นด้าวพันแดนดิน
จวบชีวินสิ้นจึงกระหายชาย
ว่ายเวิ้งฟ้าพายุเมฆแล้วเสกรุ้ง
จักปรนปรุงเพื่ออันใดจึงเวียนว่าย
ดุษฏีอุโฆษแล้วเปล่าดาย
อุโฆษร่ายเถลิงเร้าแล้วดุษฏี
สีจัดแล้วซีดจืดสลายหลุด
บริสุทธิ์แล้วแตะแต้มเป็นหลายสี
อยู่เหนือ ดินจักดิ่งดับลับปัถวี
เคยจ่อมจับลับลี้อยู่เหนือดิน
สิ้นสูญจักจำรูญเจิดจรัส
อนันต์ขนัดเปลี่ยนผลัดเป็นสูญสิ้น
วารีเชี่ยวโถมหลั่งเท สายริน
จักเป้นหุบหินผากซากวารี
ผีพรายอาจเกิดกลายเป็นมนุษย์
ขณะคนชีพหลุดก็เป็นผี
โรยราทุกข์ก็สุขสุดทวี
พอทุกข์ มีสุขก็ลี้โรยรา
****
หะหานรชน
ไฉนมุ่งเปรอปรนปรารถนา
สรรพสิ่งดุจสายลมรำเพยพา
ที่ผ่านมาแล้วแผ่วรำเพยไกล
ไม้หนึ่ง ก. กุนที
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น