เคยดำดิ่งลึกลงไป
ลึกลงไปในแผ่นน้ำ
ทะเลกว้างไกลสีคราม
งด งามด้วยหมู่ฝูงปลา
เวลาผ่านพ้นไม่นาน
ฝูงปลาซมซานอ่อนล้า
ทะเลหม่นมัวสายตา
ด้วยมืออันหยาบของคน
ผู้คนทะมึนเต็ม ฝั่ง
รุกรานพื้นทราย
คลื่นโคลนก็โยนกระหน่ำ
ซ้ำเติมใจหาย
ฉันยังคงอยู่
เฝ้าดูความเปลี่ยนผัน
ฉันยังคงอยู่
ท่ามกลางความเปลี่ยนไป
ฉันยังคงอยู่
ด้วยใจที่สั่นไหว
ฉันยังคงอยู่
ด้วยใจที่หม่นหมอง
ยังดำดิ่งลึกลงไป
หัวใจครวญ ครางขื่นขม
ทะเลหม่นมัวทรุดโทรม
ไม่มีใครเหลือบเหลียวแล
ยังคงร่ำร้องกันไป
เห็นใจทะเลเถิดคน
ทะเลและปลาทุกข์ ทน
เพราะคนไม่เคยเห็นใจ
นวฉัตร
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น