ราตรีนี้ ลมหายใจกำลังเอ่ยเอื้อนกับความว่างเปล่า
หยาดน้ำค้างรอการสะสมอยู่ ณ เรียวใบจากชายคา
อีกนานเท่าใดหนอ..
ความว่างเปล่าจึงเลยผ่าน
เพื่อแก่กาลกรองกลั่นคำกวี
ราตรีนี้ มิอาจจะเยาว์วัยอีกต่อไป
แว่วเสียงไก่ขันกำลังใกล้เข้ามา ใกล้เข้ามา
คนเลี้ยงวัวชนส่งเสียงอยู่ในความสลัว
ราตรีกำลังจะสิ้น
วันวานกำลังจะล่วงผ่าน
ขณะ,
ลมหายใจเป็นความเปล่าค่า
หยาดน้ำค้างกำลังระเหย-หาย
ราตรีนี้ กวีช่างหน่วงหนัก
ลมหายใจ กำลังแฝงอยู่ในชะตากรรม
รุ่งเช้ากำลังย่ำ
วันคืนถูกลบเลือน
โอ่, ลมหายใจอันไร้ค่าเอย
พิทักษ์ ใจบุญ จสฯ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น