เราอาจเกิดมาในยุคสมัย
ที่โลกป่วยไข้และทุกข์หนัก
ยุค สมัยที่ความเศร้าเฝ้าชวนชัก
ให้ใจเราเข้าพำนักเข้าพักพิง
เราอาจเกิดมาในยุคหมอง
ที่คนต้องไขว่คว้าหาทุกสิ่ง
มาปรนเปรอบำเรอ ตนถึงปล้นชิง
คล้ายทอดทิ้งศานติธรรม ลำพองตน
เราอาจเกิดมาในยุคสมัย
ที่โลกป่วยไข้และหมองหม่น
แต่ก็ยังไม่สิ้นค่าคำว่าคน
เรายังไม่อับจนความจริงใจ
เมื่อฉันยิ้ม เธอก็ยิ้มอิ่มใบหน้า
เมื่อสบตา ตาก็สบพบแววใส
เธอยังเอื้ออาทรยังห่วงใย
ฉันก็ยัง ถามไถ่ในตัวเธอ
วันเวลาผ่านไปโลกไข้หนัก
แต่ความรักยังเคียงคู่อยู่เสมอ
รักยังห่ม โลกยังหอม ใจยังเจอ
ยังเสนอสนองในคำ ทายทัก
แม้มนุษย์จะไขว่คว้าหาทุกสิ่ง
เมื่อได้พบความจริงต้องประจักษ์
ว่าที่สุดของมนุษย์คือความรัก
เป็นที่พักพำนักใจให้เบิกบาน
รักยังหอม ยังห่มโลกอันโศกนี้
คนยังมีรักให้ใจยังหวาน
เพลงรักที่กล่อมโลกยังกังวาน
ยังสืบสานความรักมั่นนิรันดร์ไป ฯ
วรรณลักษณ์ ปิยกมล
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น