ตรงเส้นโค้งขอบทะเลคลื่นเร่คว้าง
กว้างกว่ากว้าง...ไกลกว่าไกลเกินใฝ่ ฝัน
หาดสีเงินทอประกายใต้เงาจันทร์
ดั่งแพรพรรณแห่งราตรีคลี่ม่านมนต์
คนเดินทางวางหัวใจไว้ริมหาด
ฟังคลื่นสาดโหมทะเล เห่ทิวสน
กอบกองทรายก่อปราชญ์วิญญาณชน
อนุสาวรีย์เสียดพ้นบนผืนทราย
เป็นภาพแห่งศรัทธาประชาผอง
ตะโกนก้องทวง ถามค่าความหมาย
รัฐธรรมนูญ...สิทธิ์...อิสระ..ท้าทาย
หยดเลือดรายเต็มตำนานจารึก
พลันภาพแห่งประวัติศาสตร์ถูกกวาดลบ
คลื่นคลั่งกลบการต่อสู้...ความรู้สึก
คลื่นไม่มีหัวใจ..ไร้สำนึก
ลบบันทึกแห่งธรรมลบตำนาน
อนุสาวรีย์กองทรายไร้ผู้สร้าง
ทะเล ร้าง..หาดเหงาคนเล่าขาน
ว่าคลื่นแรง...คลั่งบ้า กว่าวันวาน
เกินจะต้านก่ออนุสาวรีย์นี้ลำพัง
วันรวี รุ่งแสง (2534)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น