หลับเสียเถิดดวงใจ
แม่จะกอดเจ้าไว้ในอ้อมแขน
เจ้า ดอกไม้ดอกเดียวในดินแดน
เฝ้าหวงแหนดมดอมถนอมเชย
แม่จะปกป้องไว้อย่างไรเล่า
มิให้เจ้าต้องมายานิจจาเอ๋ย
หยาดน้ำค้างรุ่ง ร่างจะลาเลย
ลมรำเพยพัดผ่านสะท้านใจ
เจ้าอย่าเป็นเช่นคนที่ล้นโลก
เฝ้าวิโยคกับละครที่อ่อนไหว
ผลาญพร่าฆ่ากันเพราะฝันไป
เคว้งคว้างบนทางไกลอันธกาล
จงมองโลกเช่นนี้ที่เจ้าเห็น
ตากลมใสไม่ซ่อนเร้นเป็นเพียงผ่าน
มือน้อยน้อยไม่ยึดเอาอยู่เนานาน
จงเบิกบานรู้พอต่อตนเอง
แน่ะ หลับตาพริ้มยังยิ้มชื่น
อน่ามีใดอื่นมาข่มเหง
หลับตาเถิดหนา แก้วตาอย่าหวั่นเกรง
เจ้า ดอกไม้จงบานเบ่งให้โลกงาม
สานตะวัน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น