ร่างร่างหนึ่งคู้ข้างคลองร้องโหวกเหวก
ชักชวนเด็กชี้ตะโกน โน่นคน บ้า
ช่วยกันทุ่มไม้เขวี้ยงทุบเหวี่ยงปา
โซเหมือนหุ่นไล่กาขี้ตากรัง
เพียงซมซานไปนอนซุกศาลาวัด
คงเซซัดซอนหลุดจากคุก ขัง
ทำโถมท้าอาละวาดสาดเสียงดัง
ตะโกนคลั่งหวังแต่ให้ฟ้าได้ยิน
เสียงนั้นกู่ว่าดูเถิดมัจจุราช
ท่านคือเพชญฆาตหัวใจหิน
สิ้น แล้วลมปราณของแผ่นดิน
จ้วงจอบทุบถึงบุบบิ่นถูกหินกระทบ
น้ำซึ่งวักตักดื่มกลับขุ่นขอด
ลมซึ่งสูดซับปอดกลับคงันตลบ
ไฟซึ่งส่อง โชติช่วงใช้เชื้อครบ
ดินมีไว้ใช้ขุดกลบศพเกลื่อนล้น
กระดูกเป็นดิน หินหายเป้นทรายฟุ้ง
เป้นสุสานคว้างคลุ้งคลุมฝุ่นข้น
ทุกลำน้ำร้าง ปลามาว่ายวน
เป็นป่าช้าที่ลอยปนซากกุ้งปู
ร่องดินร้าวแยกระแหงลึก
กร่อนสึกปล้องหญ้ายังกรอบอยู่
ผากเผาร้าวบิ่นหินแหลกรู
จะล้มตายหรือรอดอยู่มิต่างกัน
ขวัญสิ้นลงไปซบดินอนาถา
ตัวพุบฟาดเหนือลาดหนองคูคลองคั่น
ครั้นเงยพบภาพหนึ่งถึงกับงัน
ตื้นตันตีบทั่วทั้งหัวใจ
ลึกสุดก้นคูคลองก้นกองขยะ
เห็นผักบุ้งทอดมาระคลุมดอกให้
ส่วนน้ำเน่าถูกแดดแผดเป็นไอ
กลั่นเป็นฝนหล่อรด ใบเลี้ยงเลือดเนื้อ
คูงวดโคลนข้นแข็งน้ำแห้งหาย
ยังเคี่ยวคั้นหยดสุดท้ายออกแผ่เผื่อ
เถาผักบุ้งรอดความตายได้น้ำเจือ
ก็บานเพรื่อ ประดับคูดูม่วงพร้อย
เสียงแหบพร่าว่าเชิญเถิดมัจจุราช
เชิญพิฆาตทุกสิ่งสรรพให้ยับย่อย
ความเป็นโลกอย่าเร้นเหลือสักเศษรอย
โปรด แต่ปล่อยเถิด ตรงนี้ ขอชีวิต
ร่างร่างหนึ่งคู้ข้างคลองเริ่มร้องไห้
ก้มลงจูบลูบไล้ใบกระจิด
ใครจะถีบถองขู่ไม่สู้ฤทธิ์
ห่วงแต่ปิดป้องใบไว้ มิให้ตาย
อัญชัน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น