รางเลือนเหมือนไม้เฉา
สะท้อนเงาบนแผ่นน้ำ
ปลีดกลีบทีละ กำ
แต่ละก้านก็ปลดปลง
ทุกภาพดูพร่าพราย
น่าใจหายไม่มั่นคง
รอเวลาสิ้นลง
แม้เมื่อไหร่ไม่ รู้
ราหหยั่งยังอ่อนล้า
อีกสาขาเคยค้ำชู
บัดนี้หนักเหลือสู้
ค้อมเอนลู่ไม่ยากเย็น
เดียวดายริมชาย ฝั่ง
สิ้นกำลังสู้ลำเค็ญ
เหลือฝันสิ่งเดียวเป็น
แหล่งหล่อเลี้ยงชีพให้ยัง
คำนึงถึงวันเก่า
วัยอ่อนเยาว์-ยาม เปี่ยมหวัง
แผ่ก้านด้วยพลัง
ผลิกลีบสดและงดงาม
ทอดเหม่อมองบนฟ้า
ปุยเมฆาล่องฟ้าคราม
อยาก ลอยละลิ่วตาม
เตลิดฟ่องจนพอใจ
รางเลือนเหมือนไม้เฉา
ที่เงียบเหงาข้างเงาใส
ฟากฟ้าอยู่แสนไกล
ข้าจะไปให้ถึงฝัน
บุญญศักดิ์ ทองน้อย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น