บริสุทธิ์ผุดผาดกว่าวาด ฝัน
หมอกห่มพรมทุ่งในรุ่งวัน
อาบมาลีสีสันตามคันนา
แม้คำรักของหนุ่มนาที่ว่าหวาน
ก็มิปานน้ำค้างพร่างพฤกษา
งามกว่างาม, กว่าสิ่งใดในสายตา
งามกว่าเสน่หามายาใจ
ข้ายังคงคิดถึงรำพึงหา
เจ้าดอกนิมมลาเอยอยู่ไหน
นานนักแล้วที่เจ้ามาจากไป
ธาตุ แท้ใจ เจ้าดำไม่อำลา
พอเข้าใจบางอย่างได้บ้างแล้ว
เมื่อไม่มีวี่แววคืนมาหา
ข้าก็รู้จักเจ้าเท่าสายตา
แต่ใจเจ้านั้นลึกกว่าเมือง บาดาล
ลืมเลือนทุกอย่างแล้วใช่ใหม
ลืมว่าใครเปลี่ยวเหงาเฝ้ากู่ขาน
น้ำตาข้ารินไหลเป็นสายธาร
เจ็บปวดรวดร้าวรานเพียง ลำพัง
แผ่วเพลงตอนอ้างว้างตอนกลางดึก
ข้านอนนึกถึงเรื่องราวในความหลัง
ถ้าเจ้าอยู่ข้าจะร้องให้เจ้าฟัง
เหมือนทุกครั้งที่ผ่านมาใน เมื่อวาน
2. เธอคือดอกไม้ในห้องอับ
กลีบประดับด้วยขาวชมพูหวาน
เปิดหน้าต่างรับแสงฉายระบายบาน
มิทันนานก็ร่วงรายปลิวหาย ไป
ด้วยหลงไหลในเล่ห์เสน่หา
ของผีเสื้อมายาจนอ่อนไหว
แล้วในเช้าแดดอุ่นละมุนไอ
เธอก็ไป ทิ้งไปโดยไม่รู้
ในทุ่งแสงตะวัน อันอบอุ่น
หรือในทุ่งม่านฝุ่นที่เธออยู่
หรือรื่นเริงอยู่กับม่านกาลฤดู
หรือพรั่งพรูด้วยน้ำค้างต่างน้ำตา
3. ถามถึงเธอดอกไม้ของคน ยาก
ลมเอยข้าขอฝากความห่วงหา
ไปบอกเจ้าดอกนิมมลา
ว่าหัวใจของข้าไม่มีใคร
บอกว่าข้าคิดถึงอยู่เสมอ
และถามเธอว่า คิดถึงข้าบ้างไหม
ให้ข้ารู้ให้ข้าได้เข้าใจ
ถึงเหตุผลว่าทำไมถึงทิ้งกัน
อรุณฉายพรายฉ่ำน้ำค้างหยด
ทุกหยดได้รดราดความใฝ่ฝัน
รักเอย..เคยพันผูกทุกคืนวัน
ไม่หลงเหลือคำมั่นที่สัญญา..
สถาปัตย์ เทวาลัย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น