เราจะหยุดพักเพียงสักครู่
นั่งนิ่งเพื่อมองดูทางที่ ผ่าน
รับลมระพื้นดินเรี่ยวิญญาณ
ฟังการบานเบ่งของดอกไม้
เราจะพักสักครู่เรียนรู้เส้นทาง
ที่ทอดห่างรอเท้าก้าวเข้า ใกล้
ด้วยทางเดินผ่านถิ่นแผ่นดินใด
เรามิใช่คนถิ่นแผ่นดินนั้น
เราเป็นเพียงนักเดินทางผู้ร้างเร่
ผู้พเนจรมาจากฟ้า ฝัน
ไปสู่อีกขอบฟ้าผลิตาวัน
ไปสู่อีกฟากจันทร์อันตระการ
ทุกแห่งหนที่ด้นเดินเผชิญโลก
ผ่านผาโตรกไม้ดอกและ หมอกม่าน
ณ จุดนี้ที่นี่มัลำธาร
ไกลจุดนีอาจมีบ้านมีชานเรือน
เราเพียงพักเพื่อผ่อนคลายลมหายใจ
หลังจากเดินทาง ไกลกลางไพรเถื่อน
ใช่-เราหวังวันข้างหน้าได้มาเยือน
หากเส้นทางไม่ร้าง-เลือนด้วยไม้ดง
เราจะพักสักครู่..เริ่มเรียนรู้ ชีวิต
วางเข็มทิศ-พินิจทิศพิศวง
เส้นทางที่เราเห็นใช่เส้นตรง
ชีวิตที่ดำรงก็เช่นกัน
หนามไผ่ไล้ผิวเป็นริ้วหม่น
บาดลึกถึงกมลของคนฝัน
ทางข้างหน้าอาจสู่ทุ่ง,เขาสูงชัน
หากหวาดหวั่นจะก้าวย่างไปอย่างไร
ความผิดพลาดทั้งหลายใน ชีวิต
เมื่อหลงทิศย่อมผิดหวังนั้นย่อมใช่
หากความล้มเหลวบนเส้นทางต่างวันวัย
ถามว่าเคยเสียใจหรือไม่,ตอบไม่ เลย
มนตรี ศรียงค์
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น