คนอิจฉาตาร้อนนอนไม่หลับ
ปวดขมับเพราะพิษไฟมันไหม้ผลาญ
เห็นเขามีเห็นเขาได้ใจสำราญ
ก็เดือดพล่านปุดปุดสุดแสนชัง
ทำไมเขามีคนรักกันนักหนา
ทำไมฟ้าไม่ลิขิตให้ผิดหวั
ทำไมสิ่ง เขาสร้างไว้ถึงไม่พัง
ทำไมยังหัวเราะร่าน่าเกลียดจริง
เขาเหมือนมีโชคคู่อยู่เคียงข้าง
ดูเราบ้างเหมือนคนบ้าห่าผีสิง
ต้องกลัดกลุ้ม คลุ้มคลั่งน่าชังชิง
ไม่มีใครให้พึ่งพิงได้สักคน
หยุดน้อยใจหยุดโทษโกรธเกลียดเขา
มองตัวเราเคยไหมสร้างทางกุศล
มุทิตาฝึกไว้ ในใจตน
แล้วจะพ้นความร้อนรุ่มที่สุมทรวง
นิภาวรรณ สิริพรไพฑูรย์
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น