ต้นไม้กับการรอคอยใครบางคน...
ในที่แห่งหนึ่ง มีต้นแอปเปิ้ลต้นใหญ่เติบโตอยู่กลางทุ่งหญ้า มันมีอายุมากแล้ว กิ่งก้านสาขามีมากมาย ให้ความร่มเย็นกับทุ่งหญ้าแห่งนั้น
ในทุกๆวันจะมีเด็กชายคนหนึ่งมาเล่นกับมัน มาปีนป่าย กินผลแอปเปิ้ล และนอนอาศัยร่มเงาของต้นไม้ มันรู้สึกมีความสุขเวลาเด็กชายมาเล่นกับมัน เด็กชายรักต้นไม้ และต้นไม้ก็รักเด็กชายมากเช่นกัน
แต่วันหนึ่ง เด็กชายคนนั้นได้หายไป ต้นแอปเปิ้ลเสียใจมาก และรอคอยวันที่เด็กชายจะกลับมา และในที่สุด เขาก็กลับมา แต่เขาไม่ใช่เด็กชายอีกแล้ว เขาเติบโตและกลายเป็นชายหนุ่ม
“เจ้าจะมาเล่นกับเราใช่มั้ย จะมาปีนกิ่งก้านของเรา กินผลแอปเปิ้ล และมานอนกับเราใช่รึเปล่า” ต้นแอปเปิ้ลถามด้วยความดีใจ แต่ชายหนุ่มกลับปฏิเสธ เขาบอกว่าเขาไม่ใช่เด็กอีกแล้ว เขาต้องการเงินเพื่อไปซื้อรถ แต่ต้นแอปเปิ้ลก็บอกเขาไป ว่าเธอก็ไม่มีเงินเช่นกัน แต่เมื่อนึกขึ้นได้ ต้นแอปเปิ้ลจึงบอกให้ชายหนุ่มเก็บผลของเธอไปขายให้ได้เงิน แล้วนำไปซื้อสิ่งที่อยากได้
ชายหนุ่มดีใจมาก รีบเก็บผลแอปเปิ้ลจนหมดแล้วหายไปอีกครั้ง
ต้นแอปเปิ้ลเฝ้ารอ รอ และรอ...
จนวันหนึ่ง เขากลับมา ดูหนุ่มขึ้นกว่าเดิม
“เจ้าจะมาเล่นกับเราใช่มั้ย จะมาปีนกิ่งก้านของเรา และมานอนกับเราใช่รึเปล่า” ต้นแอปเปิ้ลถามด้วยความดีใจ แต่ชายหนุ่มก็ปฏิเสธอีก เขาบอกว่าตอนนี้เขามีครอบครัวแล้ว และต้องการที่จะสร้างบ้าน ต้นแอปเปิ้ลมีท่าทีเศร้าลง แล้วบอกชายหนุ่มให้เอากิ่งของตนไปทำบ้าน ชายหนุ่มดีใจมากตัดกิ่งก้านของต้นแอปเปิ้ลไปจนหมด แล้วก็หายตัวไป...
ต้นแอปเปิ้ลเริ่มเฝ้ารออีกครั้ง และในที่สุดเขาก็กลับมา กลายเป็นผู้ใหญ่
“เจ้าจะมาอยู่กับเราใช่มั้ย” ชายหนุ่มปฏิเสธ เขาบอกว่าเขามีอายุมากแล้ว ต้องการที่จะเดินทางไปเรื่อยๆ เขาต้องการเรือสักลำ ต้นแอปเปิ้ลจึงสละลำต้นให้ชายหนุ่มทำเป็นเรือ ทำให้ตนเองเหลือเพียงตอไม้ แล้วเขาก็จากไป...
กาลเวลาผ่านไป ชายหนุ่มกลับมาด้วยร่างกายที่ชราภาพ ต้นแอปเปิ้ลยิ้มเศร้าๆให้เขา
“เราไม่มีผลแอปเปิ้ลให้เจ้ากินอีกแล้ว”
“เราก็ไม่มีฟันที่จะกินเช่นกัน”
“เราไม่มีลำต้นให้เจ้าปีนแล้ว”
“เราก็ไม่มีเรี่ยวแรงที่จะปีนอีกแล้ว”
“เราไม่มีร่มเงาให้เจ้าอีก”
“เราไม่ต้องการร่มเงา เราต้องการแค่ที่สบายๆสำหรับนอนรอความตายเท่านั้น”
ต้นแอปเปิ้ลยิ้มน้อยๆ แล้วยกรากขึ้นมาวางบนพื้น
“งั้นเจ้าก็มานอนตรงนี้สิเด็กดี เราพร้อมสำหรับเจ้าเสมอ” ชายชราล้มตัวลงนอนบนรากของต้นแอปเปิ้ล แล้วจากไปพร้อมลมหายใจสุดท้าย...
เรื่องสั้นเรื่องนี้ เปรียบต้นไม้เป็นดั่งคุณพ่อคุณแม่ของเรา
และเด็กชายก็คือลูกทุกๆคน
ในวัยเด็กเมื่อลูกยังเด็ก คนที่ลูกจะคิดถึงก่อนคือพ่อและแม่
ต่างจากเมื่อลูกโตขึ้น ด้วยหน้าที่การงาน การแต่งงานมีครอบครัวใหม่ ทำให้ลูกๆ ห่างเหินจากท่าน
แต่ถึงอย่างไรลูกก็ยังเป็นลูกที่พ่อแม่ห่วงใยอยู่เสมอ หากวันใดที่เราทุกข์ใจเดือดร้อน คนที่จะเราจะพึงได้ก่อนคนแรกคือพ่อและแม่
เรื่องสั้นเรื่องนี้ทำให้เรารู้ว่า ต้นไม้เองก็ต้องการความรักการเอาใจใส่ดูแลจากเด็กชายเช่นกัน
เรามาทำหน้าที่ลูกที่ดีกันเถอะ ให้สมกับที่เราได้อาศัยร่มเงาของท่านมาเกือบตลอดชีวิต
.............................................................................
เติมความสุข กำลังใจ สู่ความสำเร็จในการดำเนินชีวิตที่ดีงาม
www.facebook.com/ThanavuddhoStory
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น