ช่วงนี้คงจะโพสท์เรื่องการเมืองน้อยลงเพราะคิดว่าคงทำอะไรไม่ได้แล้ว
ที่มืดบอดก็ยังคงมืดสนิทไม่คิดจะเปิดใจรับรู้สิ่งที่คนอื่นนำมาเล่า พวกเขาก็ยังมองคนที่วิพากษ์วิจารณ์รัฐบาลนี้ว่าเป็นคนไม่ดี อคติ หาเรื่องจับผิด เป็นสาวกประชาธิปัตย์ที่กระพือความแตกแยกเพื่อล้มล้างรัฐบาลที่มาจากการเลือกตั้งืไม่เคารพเสียงข้างมาก ไม่เป็นประชาธิปไตย ไม่เคารพกติกา ถ้าจะอธิบายมีประเด็นอธิบายได้ตั้งมากมาย แต่ก็ป่วยการ ไม่มีประโยชน์
ที่เป็นไทยเฉยก็เฉยต่อไป ไม่รู้สึกว่าประเทศชาติมีปัญหา ไม่ใช่ไม่รู้ว่ารัฐบาลบริหารไม่ดี แต่ไม่อยากยุ่งกับการเมือง ทำมาหากินต่อไป อะไรมันจะเกิดก็ให้เกิด ถือเสียว่าเป็นเวรกรรม ก็ก้มหน้ารับกรรมไป ไม่คิดว่าจะสามารถทำอะไรได้
ที่เป็นไทยกลัวก็กลัวต่อไป กลัวอันตราย กลัวหลุดตำแหน่ง กลัวถูกย้าย กลัวถูกแกล้ง กลัวม็อบแดงมา กลัวทำมาหากินไม่ได้ กลัวเสียภาพลักษณ์ของประเทศ กลัวรัฐประหาร กลัวไปหมดจนไม่คิดที่จะทำอะไรเพื่อบ้านเพื่อเมือง ใครพูดอะไรชี้ให้เห็นข้อเท็จจริงอะไรก็ปลุกไม่ขึ้น
ที่อยากจัดการให้มีการเปลี่ยนแปลงก็มองไม่เห็นหนทางไม่รู้จะทำอย่างไร ผู้นำก็ไม่มี รวมตัวกันก็ไม่ติด หลากหลายกลุ่มก็ระแวงกันเอง พรรคการเมืองมาร่วมก็ไม่เอากลัวเขามาตีกิน ฐานเสียงก็ไม่พอ อม่ยกก็ไม่มี จะเอาทุนรอนมาจากไหน ใครมาช่วยก็โดนสมุนและขี้ข้าไล่งับด้วยวาจาถ่อยสถุล ใครจะกล้าเข้ามา สุดท้ายก็ทำอะไรไม่ได้ เครียดกันต่อไป รอวันล่มสลาย ได้แต่ไมัชอบรัฐบาลนี้ แต่ก็ไม่มีรัฐบาลใหม่อยู่ในใจ ที่พอเป็นไปได้เป็นก็ไม่เอาไหน ก็เลยไม่อยากได้ กลัวกลุ่มใหม่มากกว่าความเลวร้ายของกลุ่มปัจจุบัน ถ้างั้นก็อยู่กันแบบนี้แล้วกันนะ
พอละเหนื่อยละ ไม่ได้ทัอเพราะฝ่ายตรงกันข้าม แต่ท้อกับไทยเฉย ไทยกลัว ไทยแตกกลุ่ม ไทยระแวง ไทยไม่ต้องการใครนำ ไทยไม่อยากให้ใครตีกิน ไทยทนได้ คนทั้งหมดนี้ทำให้ท้อมากกว่าลิ่วล้อที่คอยไล่งับด้วยวาจามี่มาจากความคับแคบทางความคิดด้วยซ้ำไป
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น