ราวม่านฟ้าโหว่ แสงโล้ลำ
ขับเน้นนาฏกรรมด้วยลำ ฉาย
ดึงมวลสายตา สู่กระทาชาย
ขณะร่ายลีลาชะตากรรม
บรรเลงชีวิตวิปริต-เพ้อ
หรุบหรู่ตาเผยอ ละเมอร่ำ
อวลโศลกโศกปร่า คีตา-คำ
ตอกย้ำความแปลกแยกแปลกคน
ปาดป้ายเหงื่อผุดริมฟุตบาท
กระวีกระวาด-นวยนาด- สับสน
ต่อหน้าคนมุงเหมือนมุ่งค้น
บางสิ่งซุกหล่นใต้ถนนว้าง
คนดูกี่ชุดค่อยรูดหาย
คงความเปลี่ยวดาย-ชายจิต ว่าง
ฉัน-ใต้เงาเสาไฟ ในอำพราง
นึกสะท้านไหวคว้าง ไม่ต่างกัน
เก่าไปใหม่มากล้ากล้า-กลัวกลัว
อาจหมายละคร ชวนหัวสักชั่วฝัน
ซ่อนนัยเปรียบเทียบไว้เงียบงัน
คล้ายยืนยันความแผกแตกระหว่างระยะ--ฯ
พลัน ! ห้วงรู้สึกด่ำลึกดิ่ง
ลมลึกลับอ้อยอิ่ง อวลระดะ
เสกสร้างมายาสภาวะ
คุกคามผัสสะทีละน้อย
ดึงฉันเข้าไปในอีกมิติ
ว่า "มาสิ ! ก้าว ย่างอย่างค่อยค่อย"
นาทีนั้นฝุ่นตลบกลับลบรอย
ฉันเคลิ้มคล้อยร่วมบทบาทนาฏกรรม--ฯ
รางชาง มโนมัย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น