++

...+

Theขี้ฝุ่นริมทาง

วันเสาร์ที่ 16 กรกฎาคม พ.ศ. 2548

พระพุทธ

เที่ยงตรงแดดเผาเอาเหงื่อผุด
ปาดเหงื่อหยุดเหลียวหันพลันเงียบ เหงา
แต่โบสถ์ร้างข้างหน้าตื่นตาเรา
เอียงทอดเงาผุพังทิ้งร้างรก

ก้าวข้ามยืนพื้นอิฐแยกปริแตก
รากโพธิ์แทรกกำแพง แผ่ใบปรก
แหงนฟังนั่นนกใกล้ไม่เห็นนก
เงี่ยฟังอกใจเต้นไม่เห็นใจ

เวลากินกลืนลับสรรพสิ่ง
ทั้งความนิ่ง ต่างเหมือน ความเคลื่อนไหว
แม้ต้นโพธิ์โตแทรกตั้งแตกใบ
แตกเท่าใดเกลื่อนกล่นหล่นเท่านั้น

เห็นหน้าต่างข้างหน้าเปิดอ้าอยู่
ฉันอยากรู้สิ่งใดข้างในนั่น
กลับลมร้อนย้อนแย้งรุนแรงดัน
ปิดปังพลันแน่นไว้ไม่ให้พบ

ภายในอกชนะแพ้ ดีและโทษ
ภายในโบสถ์มีสิ่งนิ่งสงบ
ภายในโลกสุขเศร้าหลอกเราคบ
ไม่รู้จบเวียนวนจนคุ้นเคย

พอเอื้อมดึงหน้าต่างกว้างจนเห็น
สว่างเป็นพระพุทธพระพักตร์เผย
พระเนตรแย้มโอษฐ์พริ้มยิ้มตรัสเปรย
โลกเจ้าเอยสอนมนุษย์จนหลุดพ้น

กะพริบตาปรากฏ พระพุทธหาย
ฝุ่นฟุ้งรายหยากไย่อยู่สับสน
ฉันผลักปิดหน้าต่างอย่างรีบรน
ในอกตนปิดร้างลืมนานแล้ว !

โกศล กลม กล่อม

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น