ไม่มีชื่อกลอนชิ้นนี้หรอกที่รัก
เพราะพะวักพะวนกมลเหลือ
เขียนอย่างไรก็ไม่คุ้นเคยจุนเจือ
กลอนมันเบื่อตัวฉันแล้ววันนี้
ปลายปากกาแห่งอารมณ์เคยคมกริบ
เพียงกระซิบตาหรุบพลับบุบบี้
หมึกซึ่งซีดกรีดซัดกัดฤดี
จะเป็นสีอะไรก็ไม่เป็น
แล้งน้ำหมึกแล้งน้ำจิตแล้วคิดฝัน
หนึ่งสะบั้นสำนวนซึ่งควรเห็น
หนึ่งถูกหลอกปอกเปลือกเคยเยือกเย็น
หนึ่งเคยเข็ญแค้นเลือดลับเอากับปู
แวดวงของความเขลาไม่เอาไหน
กลอนจึงไม่มีรสน่าอดสู
เป็นกระด้างเทอะทะกลอนประตู
ความทื่อทู่ยืนเหยียบตัวเฉียบพลัน
ไม่มีอีกบทกวีไม่มีอีก
ฉันจะหลีกเมื่อเธออยากไกลจากฉัน
วันเหลือไม่มีรักเผื่อไม่เหลือวัน
ตายอย่าปันจิตหาปันอย่าตาย
เธอคงเกลียดนักฝันเช่นฉันแล้ว
คงมีแก้วดวงใหม่ไว้มุ่งหมาย
เพราะฉันหลอกตัวเองมาอย่างน่าอาย
และเป็นฝ่ายลวงเธอเสมอมา....
บดินทร์ รัตนมาลี
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น