ประดับหล้าฟ้าผ่องสิบสองค่ำ
ชโลมร่ำแผ่นดินกลิ่นบุหงา
กระทงลอยล่องลงแม่คงคา
ปทุมมาบางแบ่งรับแสงเดือน
ยิ้มละไมไรขลับรับดวงหน้า
จำนรรจาหวานล้ำคำใครเหมือน
หมอกลิ่นสไบนางมิร้างเลือน
เจ้ามิเยือนเดือนคงลานภาภางค์
ผิวผ่องเพราพริ้วเพรียวงามเรียวนิ้ว
ยามลมพริ้มอยากเป็นลมสมแบบอย่าง
เพราะได้ใกล้กายสงวนนวลสอางค์
มิยอมห่างคงไม่เว้นนางเห็นใจ
จะเป่าขลุ่ยข้างเจ้าทุกเช้าค่ำ
แต่งลำนำเพลงโสมประโลมใกล้
แม้มิได้จำเรียงมาเคียงใจ
จะขอไกลสาบส่งลงคงคา
เพ็ญเจ้าจวนจะด่วนลาฟ้าจะหมอง
เดือนสิบสองคลองไร้แสงแห่งดาหลา
เทียนดับวูบธูปไม่เห็นเร้นคงคา
พี่ขอลา กระทงล่ม จมนที
คนดอกไม้
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น