ถ้าไม่ล้มก็จะต้องอับอายขายหน้า
ชีวิตคนเรานั้นมักทำอะไรเองไม่เป็น หรือไม่ก็เกียจคร้านไม่อยากจะทำ คนประเภทนี้มักไม่มีศิลปะอยู่ในวิญญาณตนเอง คงเอาแต่แสดงความเกียจคร้าน ซึ่งอ่านจากใจก็ย่อมรู้ได้
คนแบบนี้เขาเรียกว่าเป็นคนประหลาดที่ขาดสติ เวลานี้การศึกษาหาความรู้ไม่ได้ทำให้คนมีพลังขับเคลื่อนสูง ดีแต่เดินอยู่ในมุมต่ำ
โปรดอย่าคิดว่าเดินอยู่ในมุมต่ำนั้นคือการเดินติดดิน แต่แท้จริงแล้วเป็นคนใจต่ำ ถ้าใจสูงก็ย่อมเดินติดดินเป็นธรรมชาติ
การปฏิบัติธรรมเรามักจะเดินเข้าวัด แต่แท้จริงแล้วการปฏิบัติธรรมคือจิตใต้สำนึกที่รำลึกอยู่เสมอว่าเราเกิดมาก็มาจากพื้นดิน ไฉนเลยจึงกลายเป็นคนลืมตัวจนกระทั่งเดินดินไม่เป็น
ในช่วงที่ฉันทำรายการโทรทัศน์ศาลาริมสวน หลายคนที่ไม่เข้าใจหาว่าฉันทำเรื่องกล้วยไม้ แต่แท้จริงแล้วอยู่มาวันหนึ่งฉันถือกล้องโทรทัศน์เดินอยู่ข้างถนน ฉันเห็นรอยเท้าคนปนอยู่กับรอยคนใส่รองเท้า ฉันเกิดความคิดขึ้นมาทันทีว่า รอยเท้าคนนั้นแสดงถึงความรักพื้นดิน แต่ทันทีที่สวมรองเท้า นั่นคือจุดเริ่มต้นของคนลืมตัวย
เธอลองคิดดูเอาเองก็แล้วกันว่าฉันทำอะไรกันแน่ ฉันสอนให้คนปลูกกล้วยไม้ หรือว่าฉันสอนธรรมะให้แก่ผู้คนทั้งหลาย
มีคนที่ขึ้นไปอยู่ด้านบนแล้วคิดว่าฉันทำรายการกล้วยไม้ แต่มีชาวบ้านคนหนึ่งมายืนอยู่กลางถนนแล้วพูดว่า “ท่านอาจารย์ครับ รายการศาลาริมสวนหายไปไหน ผมชอบมากที่ท่านอาจารย์สอนธรรมะให้กับคน”
น่าอายไหมละที่คนมีการศึกษาแล้วตาบอดตาใส แต่คนที่เป็นชาวบ้านกลับมีปัญญาแจ่มใสเช่นนี้เป็นต้น
นี่แหละที่เป็นเหตุให้ฉันต้องถอนตัวออกมาจากการทำรายการโทรทัศน์สาลาริมสวน
บ้านระพี สาคริก พหลโยธิน 41 จตุจักร กรุงเทพฯ 10900
ระพี สาคริก
16 กรกฎาคม 2556 —
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น