”ผมอ่านบันทึกใน blog ของคุณแล้ว ผมจะได้สาระอะไรบ้างล่ะ”

คำถามที่ตรงไปตรงมาในเวบแห่งหนึ่งที่มีผู้กรุณาเขียนไว้ อ่านแล้วดูเหมือนว่า บทความหรือบันทึกนั้น มันไร้สาระจนต้องมีคนสละเวลาและมันสมองอันมีค่ามาเขียนข้อความทำนองนี้...

..ประจานไว้...

สังคมไทย มีหลากหลายความต้องการ หลายความสนใจ บางท่านสนใจที่จะอ่านเรื่องราวที่มีสาระเข้มข้น บางคนชอบอ่านเรื่องเบาๆสบายใจ บางรายชอบอ่านแนวรักหวานซึ้งประทับใจ

บทความหรือบันทึกชิ้นหนึ่งมันอาจจะไร้สาระสำหรับคุณเพราะคุณไม่ชอบในเนื้อหาที่ถูกนำเสนอออกมา แต่คนอื่นอาจจะชอบอ่านเนื้อหาในแบบนั้น ชอบที่จะอ่านแนวนี้

เหมือนบทเพลงที่มีให้ฟังมากมาย หลายคนชอบเพลงลูกทุ่ง หมอลำ แต่อีกหลายคนฟังไม่ได้ ไม่เข้าหูเลย

หากคุณมีความรู้มากๆ ถือว่าเป็นผู้ที่มีปัญญา ย่อมต้องยอมรับในมุมมองที่แตกต่าง และความชอบที่ไม่เหมือนกัน เมื่อมีคนมาทำท่าทางสะอิดสะเอียน เมื่อได้ยินเพลงลูกทุ่งในขณะที่เพื่อนคุณชื่นชอบบทเพลงนั้นอย่างมาก ดูแล้ว เหมือนคุณกำลังดูถูกเพื่อนของคุณที่ฟังเพลงนั้นว่า ไม่ได้เรื่อง ไม่เข้าท่า รสนิยมไม่ได้เรื่อง อย่างที่คุณไม่ได้ตั้งใจ

เหมือนกับคุณ ดูหมิ่นดูแคลน... ทำร้ายจิตใจ ทำร้ายความรู้สึกของเพื่อนคุณโดยไม่รู้ตัว

คนที่อ่านบทความที่มีสาระ จรรโลงสมอง เมื่อมาเจอบทความที่มีสาระน้อยลง หรือไม่มีสาระในความเห็นของคุณเลย แล้วแสดงออกมาโดยบอกว่า นั่นมันไร้สาระ

เมื่อย้อนดูว่า คนนั้นชอบอ่านบทความที่มีสาระ ย่อมเป็นผู้ที่มีความรู้สะสมมาก

แล้วผู้ที่มีความรู้ แสดงความคิดเห็นที่ไม่เข้าท่า ไม่สมกับความรู้ที่มีอยู่ในรูปแบบนี้หรือ

เปรียบเหมือนกับคุณมีวุฒิการศึกษาระดับปริญญา แล้วไปดูหมิ่นคนที่เขียนบันทึกที่มีการศึกษาในระดับมัธยมศึกษา แน่นอนว่า ยังไงคนที่จบมัธยมย่อมสามารถที่จะเขียนบทความได้เท่าที่ความรู้พึงมีอยู่ จะไปคาดหวังให้เขาเขียนบทความที่ทำให้คนระดับปริญญาชื่นชอบนั้น คงเป็นไปได้ยากพอสมควร หากคนระดับปริญญานั้น ไม่ยอมเปิดใจยอมรับในความแตกต่าง

ผู้ที่มีความรู้สะสมมากกว่า สูงกว่า ย่อมเป็นผู้ที่เอื้อเฟื้อแก่ผู้ที่ด้อยความรู้กว่า
หรือความรู้ ยังไม่ทำให้คุณเป็นคนที่ใจกว้าง มีน้ำใจที่มากพอ