สุด" และตลอดเวลาหลายปีมานั้น ผมก็ได้แต่เดา ไปต่างๆ นานา ผมเคย
คิดว่า "เสียง" ดูน่าจะเป็นสิ่งสำคัญมากสำหรับเรา จึงตอบคุณแม่ว่า "หู" ท่าน
บอกว่า "ไม่นะ มีหลายคนที่หูหนวก... แต่ลูกจงคิดหาคำตอบต่อไปเถอะ...
แล้วแม่จะถามลูกใหม่นะจ๊ะ"
หลายปีผ่านไป วันหนึ่งคุณแม่ก็ถามผมด้วยคำถามเดิมอีกครั้ง
ผมตอบอย่างมั่นใจว่า "
แม่ครับ.. ผมว่าการมองเห็นเป็นสิ่งที่สำคัญสำหรับทุกคน
ดังนั้นคำตอบจึงน่าจะ เป็นดวงตา" ท่านจ้องหน้าผมและตอบว่า "ลูกเรียน
รู้ได้ไวดี แต่นั่นยังไม่ใช่คำตอบหรอกจ๊ะ มีคนตาบอดตั้งเยอะแยะในโลกนี้"
นั่นทำให้ผมรู้สึกงงยิ่งขึ้น คุณแม่ยังคงตั้งคำถามกับผมเสมอ และคำตอบของ
คุณแม่มัก จะเป็นไปทำนองว่า "ยังไม่ใช่จ๊ะ แต่ลูกเก่งขึ้นเยอะเลย"
เมื่อปีที่ผ่านมา คุณยายของผมได้เสียชีวิตลง ทุกคนรู้สึกรันทด และ
โศกเศร้ามาก แม้แต่คุณพ่อยังร้องไห้ ผมจำได้ดีเพราะนั่นเป็นครั้ง ที่
สองที่ผมได้เห็นท่านร้องไห้ คุณแม่จ้องหน้าผม... เมื่อเราจะเข้าไปลา คุณ
ยายเป็นครั้งสุดท้าย ท่านถามผมว่า "ถึงตอนนี้ ลูกรู้แล้วหรือยังว่า อะไรคือ
อวัยวะที่สำคัญที่สุดของร่างกายเรา" ขณะที่ผมกลับคิดมาโดยตลอดว่านี่เป็น
เกมของเราสองแม่ลูก
เมื่อท่านเห็นผมทำหน้ายุ่ง จึงเอ่ยขึ้นว่า "คำถามนี้สำคัญมากนะ
มัน จะแสดงให้เห็นว่าลูกได้เติบโตขึ้น... อวัยวะทุกส่วนที่ลูกตอบแม่มาในอดีตนั้น
มันไม่ถูกต้อง และแม่ก็บอกเหตุผลให้ลูกฟังไปหมดแล้ววันนี้... ลูกก็จะได้
เรียนบทเรียนสำคัญต่อไป นั่นคือ..."
จากสายตาของผู้เป็นแม่ ผมได้เห็นน้ำตาที่คลอเบ้า ท่านกล่าวกับผมว่า
"อวัยวะที่สำคัญที่สุดในร่างกายคือ บ่า นั่นเป็นเพราะว่า... บ่าคอยแบกรับ
ศีรษะหรือก็เปล่า... แต่มันกลับเป็นที่ซบศีรษะของเพื่อนหรือคนที่เรารักในยา มที่
เขาร่ำไห้ต่างหาก.. ลูกจ๋า.. เราทุกคนต้องการบ่าเพื่อเอาไว้คอยซบในบางห้วง
ยามของชีวิต แม่ก็เพียงแต่หวังว่า ลูกจะมีความรักและมีเพื่อนมากเพียงพอที่
จะมีบ่าให้คอยซบในยามที่ลูกต้องการ..."
ผู้เขียน : นิรนาม
ผู้แปล : แบ่งปัน โดยคุณ :นิรนาม
บ่ากว้างๆ ก็น่าจะให้คนรักซบเมื่อยามหลับ เมื่อเวลาเสียใจ เมื่อเวลามีความสุข หรือเวลาไหนๆ ก็อยากจะซบไหล่กว้างและอุ่นๆนั้นเสมอ
ตอบลบ