บางคนไปสู้กับความคิด จนเหนื่อยเมื่อยล้า จนคร่ำเครียด.
ไม่จำเป็นต้องไปถึงขนาดนั้นหรอก
สิ่งที่เราจะแก้ไข มันง่ายอยู่.
เวลาใดที่มันคิด เรากลับมากำหนดอิริยาบถ
พลิกมือเคลื่อนไหวไปมานั่นแหละ.
ก็เท่านี้ มันไม่ยิ่งใหญ่อะไร.
แต่ถ้าเราไม่รู้ มันก็ยิ่งใหญ่มาก.
มันดึง มันลากไป จนกลายเป็นอารมณ์
จนถอนตัวไม่ออก.
มันตกหล่ม ไม่แก้ ไม่ช่วยตัวเอง ปล่อยให้ตกอยู่.
การถอนออกจากหล่ม ก็คือ
กลับมาที่การกำหนดกายเคลื่อนไหว.
อะไรก็ตาม ถ้าเรากลับมานี่ มันเปลี่ยนได้ทั้งหมด.
จะเป็นความง่วง ความคิด ความลังเลสงสัย
ความปวด ความเมื่อย เวทนาอะไรต่างๆก็ตาม
เราเปลี่ยนให้เป็นความรู้สึกตัว.
สิ่งที่รู้ ก็มีอยู่จริงๆ.
เรียกว่า แก้อารมณ์
เปลี่ยนอารมณ์ให้กับตัวเอง.
สอนตัวเอง ให้ตัวเองมีประสบการณ์.
เวลาใดที่มันหลงไป กลับมากำหนดกายเคลื่อนไหว.
หาประสบการณ์เรื่อยๆไป
มันก็มีโอกาสชำนิชำนาญ ในการเห็นความคิด
เห็นความง่วง เห็นอาการต่างๆที่เกิดขึ้นกับกายกับใจ.
เอาสติ เข้าไปกำหนดรู้ทุกครั้งทุกคราวไป.
สติที่เข้าไปรู้ทุกครั้งทุกคราว
มันก็มีโอกาสแก่กล้า
เป็นประสบการณ์แข็งแกร่งขึ้น ง่ายขึ้นๆ.
(หลวงพ่อคำเขียน สุวัณโณ)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น