๏ หนึ่งความตายเหมือนนายเพชฌฆาต
เงื้อผงาดดาบจ้องปองเข่นฆ่า
สรรพชีพเวียนว่ายในโลกา
ให้ล่วงลับมรณาไร้รีรอ
๏ สองความตายย่อมพาให้พลัดพราก
ทรัพย์สินญาติมิตรมากแม้ร้องขอ
ลาภยศสรรเสริญแม้เยินยอ
ก็ไม่พอต่อรองกับความตาย
๏ สามความตายมิได้เห็นแก่หน้า
จะร่ำรวยสูงฟ้าศักดาฉาย
จะยากจนต้อยต่ำย่ำดินราย
ต่างต้องวายชีพวางขวางดินดอน
๏ สี่ความตายรายทั่วทุกสัดส่วน
ภายในภายนอกล้วนมวลเพื่อนหนอน
ร่วมบรรเลงเพลงเชิดเชิญละคร
เริงระบำรำฟ้อนฆาตกรรม
๏ ห้ากายมนุษย์นั้นเป็นสิ่งไม่ยั่งยืน
แต่ที่ฝืนอยู่ได้เพราะข้าวน้ำ
อิริยาบถยืนเดินนั่งนอนนำ
หายใจเข้าออกค้ำความร้อนเย็น
๏ หกความตายนั้นไร้ซึ่งนิมิต
ว่าชีวิตจะยืนยาวให้เราเห็น
เจ็บป่วยด้วยโรคใดไร้เช้าเย็น
สถานที่ตายเป็นไม่รู้ทิศ
๏ เจ็ดอายุมนุษย์นั้นสั้นน้อยนัก
เรียนรู้ให้รู้จักความศักดิ์สิทธิ์
เกิดขึ้นตั้งอยู่ดับไปให้เพ่งพิศ
แค่วูบวับดับจิตประเดี๋ยวเดียว
๏ แปดชีพนี้มีอยู่คงอยู่ชั่วขณะ
แค่วับแวบแปลบปละปลายลมเฉี่ยว
วูบวาบวับหลับตาแค่คราเดียว
อาจไม่ได้เหลียวลืมตาอีกคราเลยฯ
สิริมงคล ๐๙/๑๒/๕๒ เรียบเรียงจาก วิสุทธิมรรค(สมาธินิเทศ)มรณานุสติ ๘ ประการ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น