ปุจฉา - กราบนมัสการท่านพระอาจารย์ไพศาลค่ะ หนูมีเรื่องอยากขอให้พระอาจารย์ช่วยค่ะ เป็นคำถามที่หนูหาคำตอบด้วยตัวเองมานานมากแล้วแต่ก็ไม่แน่ใจค่ะ เรื่องมีอยู่ว่าพ่อผู้ให้กำเนิดแต่ไม่ได้เลี้ยงดู คือ ตอนเด็กจะอยู่กับยายที่ต่างจังหวัด พอหนูอายุสิบหกพ่อแม่พามาเรียนที่กรุงเทพ แล้วเวลาแม่ไม่อยู่พ่อจะพยายามลวนลาม และ หวงไม่ให้มีเพื่อนผู้ชายเลย
จนวันหนึ่งหนูทนไม่ไหวกลัวจะไม่รอด เลยหนีกลับไปหายาย เวลาผ่านไปสิบกว่าปี หนูมาทำงานที่กรุงเทพ พ่อจะโทรมาหาจะแวะมาเยี่ยมแต่หนูบอกว่าไม่อยู่ตลอด เพราะหนูยังกลัวอยู่ มาวันหนี่งพ่อบอกจะผ่านแถวบ้านหนูแล้วจะแวะมาหา หนูก็คิดว่าคงมาแล้วก็กลับ เวลาผ่านมานานแล้วพ่อคงคิดได้ แต่สุดท้ายเขาก็แสดงสิ่งที่หนูไม่คิดไม่ฝันว่าพ่อจะทำได้ถึงขนาดนี้ โชคยังดีที่หนูต่อสู้จนวิ่งหนีออกมาได้ หนูเห็นป้อมตำรวจแต่ใจหนูคิดว่าถ้าแจ้งตำรวจแล้วจะบาป เลยหนีไปและบอกแม่และยาย สุดท้ายเขาก็ให้หนูแจ้งความไว้เพราะถ้าเกิดอะไรขี้นจะได้สงสัยพ่อ แล้วหนูและยายคนในครอบครัว ก็ให้แม่แยกทางกันกับพ่อ หนูก็ส่งเสียแม่เอง
หนูก็ไม่ได้โกรธพ่อ ให้อภัย แต่ก็กลัวมาจนทุกวันนี้ ไม่เคยติดต่อพ่อเลย สิ่งที่เป็นคำถามตลอดเวลาคือ มันจะเป็นเวรกรรมหรือบาปไหมที่ให้พ่อแม่เลิกกัน หนูจะอกตัญญูไหมที่ไม่ได้เลี้ยงดูพ่อเลย กราบขอบพระคุณพระอาจารย์ค่ะ
พระไพศาล วิสาโล วิสัชนา - การแยกทางกันจะเป็นบาปก็ต่อเมื่อการครองคู่ด้วยกันเป็นบุญ แต่นั่นไม่ใช่ทัศนะของพุทธศาสนา การครองคู่กันจะเป็นสิ่งดีงามต่อเมื่อส่งเสริมซึ่งกันและกันให้ตั้งมั่นในธรรม รวมทั้งช่วยเหลือเกื้อกูลในทางที่ถูกต้อง แต่หากไม่มีความซื่อตรงต่อคู่ของตน กลับทำร้ายน้ำใจของอีกฝ่ายหนึ่ง หรือละเมิดคนในครอบครัวไม่เว้นแม้แต่ลูกของตน การแยกทางกันน่าจะเป็นทางออกที่ดีสุด อย่างน้อยก็ทำให้โอกาสที่จะทำชั่วต่อคนในครอบครัวมีน้อยลง
ขออนุโมทนาด้วยที่คุณไม่โกรธพ่อ สามารถให้อภัยพ่อได้ การที่คุณไม่ได้เลี้ยงดูท่านไม่ถือว่าเป็นความอกตัญญู เพราะท่านยังไม่ได้เดือดร้อนชนิดที่ต้องการความช่วยเหลือจากลูก หากท่านเดือดร้อนเมื่อใด คุณค่อยหาโอกาสช่วยเหลือท่านตามสมควร
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น