เมื่อหมู่บ้านก้าวไกลกู่ไม่กลับ
ทุกอย่างจำเปลี่ยนปรับขยับขยาย
พร่าเลือนภาพทุ่งนายุคตายาย
หากแต่ภาพความตายเริ่มฉายชัด
เงียบสนิทมโหรีดนตรีลูกทุ่ง
ลำประโดงทุกโค้งคุ้งถึงคราววิบัติ
กากเดนการพัฒนาสารพัด
เปลี่ยนแปลงวิวทิวทัศน์ทุกเถื่อนทาง
ทุ่งรวงทองเปลี่ยนมือคนถือสิทธิ์
บ้านจัดสรรพันยูนิตถูกผลิตสร้าง
นิคมอุตสาหกรรมสารพัดถูกจัดวาง
เช้าค่ำเสียงเครื่องจักรครางอยู่โครมครืน
ลุ่มนา และ สาวหนุ่มแห่งลุ่มนา
เหลือก็เพียงนิทานปรัมปราอันขมขื่น
เพลงผู้เฒ่ากล่อมหลานอยู่วานซืน
แผ่วเสียงร่ำกล้ำกลืนขมขื่นครวญ
ไร่นาเคยทำกินเสื่อมสิ้นยุค
เหมือนโรคร้ายลามรุกไปทุกส่วน
ท้องทุ่งและเสน่หหาบรรดามวล
ทิ้งอดีตให้ทบทวนแค่ในนิทาน ฯ
สุขุมพจน์ คำสุขุม
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น