ครั้งอ่อนโลกอ่อนวัยไร้เดียงสา
เคยคิดว่าลำพังตนอาจขวนขวาย
มี มือสองสมองกล้าอาจท้าทาย
ไม่เคยหมายพึ่งพิงแอบอิงใคร
ครั้นเติบโตเรียนรู้สู้ชีวิต
จึงได้คิดแรงเรามีเท่าไหน
จะก้าวสูงแม้ ไม่เกี่ยวเหนี่ยวสิ่งใด
คงไม่ไหวเพราะแรงเรามีเท่านี้
อยากจะก้าวขึ้นไปให้สูงส่ง
ต้องลดความทรนงคงศักดิ์ศรี
คนข้างบน ช่วยดึงจึงจะดี
ข้างล่างมีมิตรด้วยช่วยประคอง
คนข้างล่างช่วยดันสำคัญนัก
เป็นแรงผลักก้าวถนัดไม่ขัดข้อง
น้ำพึ่งเรือคนพึ่ง กันตามครรลอง
ไม่มัวหมองหมดค่าน่าอายใจ
เพียงอย่าเหยียบหัวใครให้ตนเด่น
อย่าผลักใครให้กระเด็นเป็นใช้ได้
ลด ศักดิ์ศรีลงบ้างช่างประไร
อย่าลดใจต่ำช้าน่าชิงชัง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น