อยู่ระหว่างม่านมัวหัวใจหมอง
อยู่ในบทเพลงช้ำร่ำคำครอง
อยู่ในมฃท่วงทำนองของอารมณ์
อกกลัดหนองเก็บจนเหน็บก่อบอกข้าสิความปริปวด
ทดท้อทุกข์โถมประโคมขม
ขื่นไข้ในภวังค์เพราะหวังตรม
หลับอยู่กลางสายลมอันเลอะเลือน
ว่าใจความร้าวรวดเรามีเพื่อน
ว่า-ในยามร้องร่ำมีคำเตือน
ว่า-ความจริงถูกเบือนและบิดไป
บอกข้าสิความเข็ญขื่นบอกข้าสิบอกข้าเถิด
ว่า-เมื่อกล้าฝ่าฝืนอย่าหวั่นไหว
ว่า-ระหว่างทางก้าวที่ยาวไกล
คนเดินด้วยดวงใจย่อมเจ็บร้าว
ว่า-ทุกร่างที่ก่อเกิดย่อมเหน็บหนาว
บอกสิว่าหนทางไปดวงดาว
นั้นพร่างพราวหยาดพร่ำฉ่ำน้ำตา
บอกข้าได้ไหมข้าเดินทาง
ว่านักฝันนั้นยากไร้-อนาถา
ว่า-ผู้ผ่านทางสายนี้ที่เห็นมา
ล้วนลำเค็ญชีวาไม่ผิดกัน
เหมือนอยู่ระหว่างความจริงและความฝัน
แปลกแยกสับสนระคนกัน
อยู่ทุกเมื่อเชื่อวันที่ดั้นเดิน
ใครหนอจะปลอบข้าล
ว่าเพลงทุกข์ที่ผ่านมานั้นผิวเผิน
ว่า-ชีวิตมีเรื่องราวยาวเหลือเกิน
ทางเผชิญข้างหน้าหนักกว่านี้ ฯ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น