เหนี่ยวแรงจ้วงพายในสายน้ำ
วาดซ้ำนำส่งให้ตรงที่
เรี่ยว แรงแข็งขันมานานปี
บัดนี้อ่อนล้าชราลง
สองมือถือพายไม่ถนัด
จ้วงขัดวาดขืนฝืนแรงส่ง
เรือน้อยลอยขวางคว้างเป็นวง
ไม่เบน หัวตรงยังปลายทาง
ค่อยค่อยลอยลำในน้ำนิ่ง
อ้อยอิ่งขวาบ่ายเบนซ้ายบ้าง
โรงแรงฝีพายแทบวายวาง
ยายชราฝ้าฟางยังพายเรือ
เย็นเยือกน้ำค้างจนคางสั่น
ตะวันเผาไหม้ยายมิเบื่อ
ดึกดื่นเพียงใดยายเอื้อเฟื้อ
ร้อนเหลือส่งคนข้ามสองฝั่งคลอง
อวลกลิ่นอายครำ ของน้ำเน่า
กับลำนำเก่าการลอยล่อง
เสียงเหรียญฟังเล่นเป็นทำนอง
เสียงท้องหลานนั่นสำคัญนัก
ดึกแล้วเด็กน้อยจึงผล็อย หลับ
ยายขยับเนื้ออุ่นให้หนุนตัก
"โอละเห่ เปลไม่มีนี่หลานรัก
นอนพักกับยายไม่ต้องกลัว
โตขึ้นจะให้ได้ศึกษา
เป็นมหาบัณฑิต ไม่คิดชั่ว
ไม่ดีอย่าได้ไปเมามัว
เลี้ยงตัวเลี้ยงยายในทางดี
จะพายเรือน้อยคอยเลี้ยงเจ้า
เก็บเอาเงินทองให้ถ้วนถี่"
แล้วเอื้อมหยิบ ขันในทันที
นับดีดียังได้ไม่ถึงร้อย
..เบิ่งฟ้า..ปรายฝัน..ใช่วันเก่า
เวิ้งว้างบางเบายายเหงาหงอย
วาบจิตตอกย้ำ-คำหลานน้อย
" ถ้าพลอยยายตายไปใครจะเลี้ยง"
***
วันนี้ น้ำคำดำกว่าเก่า
คลองเน่าวาดพายไม่อาจเลี่ยง
เด็กน้อยจ้วงพายจนไหล่เอียง
แว่ว เสียงจากยายไม่มีแล้ว...
วิกรมาทิตย์
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น