อ้างว้างเหว่ว้าเมื่อลาถิ่น
เปล่าเปลี่ยวดาวจินต์นักหนา
ยากแค้นอดทนเรื่อยมา
หวังว่าสักวันจะกลับคืน
ราตรีมีเพื่อนคือกาพย์กลอน
กำ-ราบจิตใจให้ชื่น
วันนี้วันพรุ่งวันมะรืน
ฉันจะ ฝืนอยู่ได้ถึงวันใด
จากถิ่นพ่อถิ่นแม่ถิ่นคนรัก
ที่เคยพำนักอาศัย
อนิจจาฟ้าช่างจงใจ
ให้จากมาแสนไกลหนอเรา
มาเรียนมารู้อยู่ ห่าง
เพื่อเอาใบเบิกทางงี่เง่า
โธ๋เอ๋ยค่านิยมมัวเมา
จะให้เอาไปโอ้อวดใคร
กระดาษก็ยังเป็นเช่นกระดาษ
ใช้บ่งบอกความ ฉลาดได้แค่ไหน
เห็นคนหลายคนที่ได้ไป
ยังโง่เง่าจัญไรเช่นเดิม
สัญญา คำวงษา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น