ดังดนตรีลีลาอันเริงรื่น
เหมือนชีวิตยามนั้นวันและคืน
สดชื่นงดงามในยามนั้น
ไม่มีใครหยุดดวงตะวันวาด
เปลี่ยนแสงทอสาดที่ผายผัน
เงาสูรย์จึงมิจักชะงักงัน
นกว่ายวันว่อน
ฟ้าไปหากิน
เหน็ดเหนื่อยอ่อนล้าเพราะแดดร้อน
แดผ่อนเพลาแรงเมื่อแสงสิ้น
หมดแล้วเวลาว่ายฟ้าบ่ายบิน
สถิตถิ่นทอดถอน
บนคอนน้อย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น