++

...+

Theขี้ฝุ่นริมทาง

วันอาทิตย์ที่ 27 กรกฎาคม พ.ศ. 2551

เสียใจอย่างสุดซึ้ง เจ็บแค้นเจ็บปวดที่เห็นคนทำร้ายกันได้ขนาดนั้น

เสียใจอย่างสุดซึ้ง เจ็บแค้นเจ็บปวดที่เห็นคนทำร้ายกันได้ขนาดนั้น
ทำเหมือนไม่ใช่คนด้วยกัน ไอ้พวกสัตว์นรกขอให้มันได้รับผลกรรมที่มันทำอย่างสาสมให้ยิ่งกว่าที่มันทำกั บคนอื่นหลายร้อยเท่า

พธมต้องเป็นหนึ่งเดียว เราเริ่มรู้สึกเหมือนกันว่าป้ายของแต่ละจังหวัดมันแบ่งแยกเราโดยไม่รู้ตัวเว ทีกลางพูดถึงแต่เวทีชลบุรีแต่พูดถึงเวทีจันทบุรีน้อยกว่าก็มีบางคนSMSเข้ามา น้อยใจ จังหวัดของเราเดิมมีกลุ่มเดียวตอนหลังแยกเป็น5-6กลุ่ม มีทั้งเข้าใจกันผิด ผิดใจกันด้วยเรื่องเล็กน้อย แย่งสมาชิกกัน แย่งกันบริจาคไม่ให้น้อยหน้ากัน มีการพูดว่ากลุ่มเราต้องบริจาคไม่น้อยกว่าที่อื่น ได้ยินแล้วไม่สบายใจเลย อยากให้พธมเน้นป้ายรณรงค์ปัญหามากกว่า อย่ายึดติดตัวบุคคล หลายคนยังปลาบปลื้มกับลายเซ็นที่นำมาอวดกัน ก็เข้าใจนะแต่อย่าลืมเป้าหมายที่แท้จริงของพวกเรา สำหรับพธมต่างจังหวัดอยากให้ส่วนกลางเข้ามาช่วยดูแลในเรื่องการจัดการด้วย ตอนที่ไปเขาพระวิหาร เราไปกันแบบสบายๆตั้งใจไปให้กำลังใจแต่ไม่มีผู้นำเลย พอมีปัญหาพธมไม่สามารถจัดการกันเองได้ อันนี้น่าเป็นห่วง วันนั้นเรานั่งรอตั้งแต่เช้าจนเย็นโดยไม่รู้อะไรเลย ว่าจะเอายังไงกัน

ช่วงที่เดินไปเผชิญอีกฝ่ายคุณวีระให้หยุดเดินก่อน ก็ไม่มีใครฟัง เพราะคุณวีระไม่มีเสียงแล้ว เราเข้าใจความรู้สึกอารมณ์ของทุกคนในตอนนั้น แต่การมีแต่ใจ มันทำให้เราสูญเสียได้อย่างไม่ควรจะเป็น ฝากไว้พิจารณาด้วย
tonpty@ji-net.com

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น