ลา.....

จำพ้นจำพรากแล้ว	จำเป็น
จำจากบ้านเยี่ยมเย็น	เยือกเหย้า
แสนเข็ญสุดลำเค็ญ	อาศัย
จำจากจำพรากเจ้า	สะอื้นโอ้อาลัย

เพราะพ่อตายพลัดพรากไปจากบ้าน
เพราะลูกหลานไม่รักไม่อยากได้
เพราะเจ้าเก่าบอบบางดูร้างไร้
เพราะเจ้าไม่เหมือนเคยเลยไม่รัก

ระลึกพ่อตระหนักซึ้ง	เพ็ญพระคุณ
สร้างส่งสืบสนันสนุน	สื่อแท้
วันนี้โลกขาดดุล	จริยเสื่อม
บ้านพ่ายพับยับแพ้	พรากพ้นอักษรสมัย

การเปลี่ยนแปลงเป็นธรรมดาโลก
มีเด่นโชคมีอับเฉาชื่นเหงาได้
คิดถึงเจ้าก็เพราะเจ้าเคยเข้าใจ
เป็นข้างในเป็นเนื้อจิตชีวิตนี้

ศรีศักดิ์แห่งชื่อเจ้า	จักยืน
โดดเด่นในวันคืน	อดีตโพ้น
ฝ่าหอกดาบกระสุนปืน	อักษรปราบ
จำฝากวันก่อนโน้น	บัดนี้ลาสลาย

เป็นบทเรียนฝากไว้ในสยาม
เป็นศักดิ์นามศรีชื่อลือขยาย
ด้วยรักด้วยน้ำตาอันพร่าพราย
พบกันวันสุดท้าย ลาแล้วนะ

ไพลิน รุ้งรัตน์