อันดามัน

ดึกดื่นคืนคลื่นเกลียวฟายฟุ้ง
โค้งฟ้าคุ้งฟองม้วนเกลียวขื่น
ประมงน้อยลอยล่องอยู่คราคืน
ด้วยดวงตาฝืนฝืดขืนลีลา

แรงลมหวนลมมรสุมให้วิตก
หวนลมตะวันตกจากฝั่งขอบฟ้า
พัดละอองอายกรุ่นขุ่นทาบทา
วาดเป็นฝ้าม่านบังทางทะเล

เรือลอยลำส่องจ้องมองหาทิศ
หวาดจิตคิดแล่นจับรับลมแห่
คืนดึกสำนึกไหนไหนไกวเปล
ให้ทะเลราบมาแต้มคลื่นครองคลุม

ฝั่งลับฝากหายคล้ายม่านคลี่โอบ
ลมโอบเรือคว้างร่างแตกแกนกลุ่ม
เรี่ยรายลายไม้แหว่งชิ้นแหลกรุม
เป็นกลุ่มเป็นกลุ่มสุมกองสะท้านใจ

ดึกดับชีวิตลับจมจ่อมใต้น้ำ
ร่างคล้ำกรำแดดหยุดการเคลื่อนไหว
ในอันดามัน..อันกว้างไกล
ทอดร่างไร้ใต้น้ำเชี่ยวเดียวดาย

คุ้งฟ้าขอบฟ้าไกลเป็นวงฟ้า
คืนคราคราคลื่นแรงแห่งหายน์
วับแวมพรายผุดหยุดบรรยาย
มาร้องร่ายสวดก้องกู่น้ำตา

มาเช้ารุ่งตะวันขึ้นตะวันออก
ชิ้นไม้ผ่านบอกหมอกทรายไห้หา
น้ำตาเศร้าเหงาครึ้มซึมดวงตา
โอ้เพื่อนยาไม่กลับคืนมาตุคาม

คืนผ่านมารชื่นมาแหวกว่าย
เพือนมาพ่ายร้ายพิษในคลื่นหนาม
ฝั่งทรายไม้เศษแลกแทนเรืองาม
เป็นนิยามนิยายยับหดหู่ใจ

ลางร้ายที่เริ่มต้นด้วยรสปร่า
แห่งขุมนรกโลกาสุมคุณไสย์
เริ่มต้นตาย- หายวับลับห่างไกล
สมุทรน้ำไฉนมาไล้แรงแพงนัก

อันดามัน-ทัณฑ์ทะเลยังไม่จบ
อาจจะพบคลื่นขบ-ทะลวงหนัก
โหมกระซัดมิสิ้นสุดลงเร็วนัก
แต่ทุกครั้ง ก็จะวักชีวิต-กลืนกิน

ปราชญ์ อันดามัน