บุญ

เบิกบานการบุญมาแต่เบื้อง
โบราณร่ำเรื่องมาเล่าขาน
ถิ่นไทยถิ่นทองแห่งบุญทาน
จึงเกิดแบบเบิกบานในการบุญ

ชีวิตวาดวงวางไว้กับวัด
เกิดศีลก่อสัตย์สนับสนุน
อานิสงส์บรนิสุทธิพุทธคุณ
เจิมจุนใจกระจ่างชี้ทางทอง

สืบเนื่องศาสนาโดยสำนึก
ล้ำลึกธรรมรสย่อมหมดหมอง
โศกซ้ำกล้าสู้รู้ทำนอง
ครรลองของชีวาอันสามัญ

กี่สิบกี่ร้อยกี่ล้านโกฏ
ทรัพย์สินอวยประโยชน์หฤหรรษ์
สุขไหนฤาจะเนื่องนิรันดร์อัน
มิรู้วันอวสานกาลเวลา

สังขารใช่เที่ยงย่อมเบี่ยงบ่าย
ร่างกายมิได้แกร่งดังเหล็กกล้า
จิตหวั่นสั่นคลอนคราวอ่อนล้า
จะเหลือค่าสินทรัพย์ไว้กับใคร

กินอิ่มนอนหลับไร้ทรัพย์สะ
ไร้ซึ่งพันธะอันสงสัย
สุขจริงเป็นจริงอยู่กับใจ
สุขได้โดยนิจกาลนาน

จึงเกิดภาพอาบอิ่มยิ้มสยาม
ดังนิยามแห่งเย้าเขาเล่าขาน
เป็นแผ่นป้ายประกาศสัจธรรมจาร
ชี้ชีวิตคืนวารที่ผ่านมา

โหยหิวใจหายในหลายหน
สั่งสมความอดทนมานักหนา
มีชีวิตใกล้วัดมีศรัทธา
มีบุญบารมีในร่มใบบุญ

เป็นเสียงลือเล่าความสยามขยาย
ว่าวุ่นวายก็เหมือนว่าไม่ว้าวุ่น
เหมือนโหดร้ายแต่ว่าไม่ทารุณ
มีละมุนละม่อมได้ต่อไมตรี

เพราะมีกิจการบุญมาแต่เบื้อง
บุราณเรืองบุญบำรุงซึ่งกรุงศรี
ชีวิตไทยใจทุกข์ผู้ย่อมรู้ดี
ตราบเท่าที่เบิกบานในการบุญ

"วาณิช จรุงกิจอนันต์ "