นิราศข้าราชการ

เดือนสิบสุดตรุษสารทวาสนา
ได้ฤกษ์ทรามสามสิบพลันเดือนกันยา
ชุลีลาอาลัยใจรอนรอน

ลาแล้วเจ้าเก้าอี้เอ๋ยที่เคยนั่ง
เคยเซ็นสั่งเซ็นสลักงานอักษร
แสนเสน่ห์เลขา ฯ พงางอน
มาจำจรจำใจต้องไกลกัน

เคยลูบลูบจูบคลำก็จำค้าง
สัญญานางจะให้น้องหญิงสองขั้น
แต่บัดนี้มีกรรมเป็นสำคัญ
มันถึงวันถึงวัยต้องไปลับ

ผ่านหน้ากรมซมโศกวิโยคย้อน
โอ้อาวรณ์หวั่นไหวดังไข้จับ
เคยสนุกสุขสบายแล้วหายวับ
เก็บของกลับบ้านเราไปเฝ้าเดือน

ที่มีแผลผิดพลั้งสันหลังหวะ
ทั้งหาพระหาหมอไปขอเพื่อน
หวั่นวิตกเรื่องปกปิดเรื่องบิดเบือน
ให้กลบเกลื่อนมิดชิดสนิทดี

เซ็นสั่งลาครั้งสุดท้ายใจหายอยู่
กลัวเขารู้เขาเห็นเขาเหม็นขี้
แต่แบบงานการเตรียมธรรมเนียมมี
มันก็ต้องทำนองนี้ทุกทีไป

ถ้าพวกพวกพรรครักเราเขาคงรู้
ช่วยเช็ดถูที่เรี่ยราดปัดกวาดให้
แล้วเมื่อมีทีเขาคงเข้าใจ
ว่าทีใครก็ต้องมีซึ่งทีมัน

แม่ทัพหลายนายกองเคยครองทัพ
ก็เสร็จสรรพสิ้นหมดเรื่องยศขั้น
สิ้นเส้นสนกลแกล้งแก่งแย่งกัน
กลับหลังหันคืนเคหาน้ำตาซึม

ไม่ต้องเกร็งเซ็งเซตอนเมษา
สงวนทีสงวนท่าวางหน้าขรึม
พอชื่อหกตกชื่อสะลือสะลึม
บ่นงำงึมเงื่องหงอยด้วยน้อยใจ

เรื่องโผผิดพิษโผว่าโอ๋อก
ทหารนกทหารปลาน้ำตาไหล
อยู่ที่ผู้พวกเขาว่าเหล่าใคร
มิอยู่ในโผก็ทรมาน

โอ้เรือนเหย้าเรารักเป็นนักหนา
อนิจจามิอยากขยับเพื่อกลับบ้าน
ต้องกลับไปจมปลักไปดักดาน
อีกนับนานนักหนอต่อแต่นี้

คิดคำนึงเคหาน้ำตาตก
จะอยู่เยือนเหมือนนรกอกเป็นฝี
ต้องพบกัยภรรยาชั่วตาปี
จะเลี่ยงลี้หลบกันจนปัญญา

เคยห้าวันผันกายอกหายห่าง
ก็หมดทางที่เหลือเบื่อทนหน้า
ทั้งลูกก็คลอเคลียยิ่งเพลียพา
คิดถึงขาเลขา ฯ ว้าเหว่ใจ

สงบเงียบเยียบเย็นเห็นแต่ทุกข์
ยิ่งเมียปลุกขึ้นมาด่าน้ำตาไหล
เมียเขาด่าว่าเจ้ากรรมทำอะไร
ทำเหมือนคนเป็นไข้ไม่เคยพบ

เกษียณกันวันนี้ดีหนักหนา
เรื่องใบ้บ้ารู้กันเป็นอันจบ
อยู่นรกหกสิบปีวันนี้ครบ
จงสงบใจทีเถิดพี่เอย...

."วาณิช จรุงกิจอนันต์ "