ครู

สุนทรทำคำร้อยสร้อยสนอง
ตามทำนองศัพท์เสียงสำเนียงประสาน
เบิกระบาย รายวลีกวีการ
ประจักษ์สัจธรรมจารการกวี

กำหนดนิจจิตเนื่องประเทืองทัศน์
โสมนัสลักษณาภาษาศรี
ภาษาแก้วอัน กวินทร์พึงยินดี
สุนทรียาล้ำรสบำเรอ

เสนาะคล้องซ้องคำแจ้งจำรัส
ประจงจัดสำนวนน้อมพร้อมเสนอ
ละมุนละม่อม กล่อมกมลอันปรนเปรอ
ทั้งท้าวเธอไพร่บ่าวมายาวนาน

ถึงหวานไหนใดนานหวานแล้วจืด
ไหนจะยืดยงย้ำเหมือนคำหวาน
ระบำคำกำหนดพจมาน
จำเรียงลานหลากคำดื่มด่ำใจ

คมไฉนใดจะสมกับคมถ้อย
อันเลิศร้อยควรคงให้หลงไหล
มิว่าใครใจกล้าแข็งกว่าใคร
ก็ขาดได้ด้วยคมคารมราย

ฝั่งฟ้ากว้างห่างมากสองฟากฟ้า
จะกว้างเหนือจินตนานั้นอย่า หมาย
สูงกว่าสรวงดวงพราวด้วยดาวพราย
ไม่เกินกรายกรีดย่านด้วยกานท์กลอน

ที่ลึกดำด่ำหล้ามหาสมุทร
ไม่ลึก ดุจนิมิตน้ำคำสนอง
ถึงภพแจ้งแสงตะวันอันรังรอง
อักษรส่องสว่างในหัวใจคน

สว่างแจ้งแสดงเจตนานับ
เป็น อัญมณีประดับประดาผล
ประดับไว้ในทรวงแห่งปวงชน
ผู้ต้องมนต์วรรณลักษณ์สลักตรึง

มนตราซึ่งซึ้งซ่านในกานท์แก้ว
ให้แน่แน่วในสำนึกรู้สึกถึง
ให้เหมือนใยใฝ่จำคิดคำนึง
จนรัดรึงรักเรียนลงเขียนงาน

จะพูดเพ้อเผลอพร่ำแต่คำพูด
ฤาพิสูจน์สิ่งใดใครให้อ่าน
คิดถึงสุนทรภู่ว่าครูกานท์
เขียนเกิดให้อยู่นานเหมือนงานครู

วาณิช จรุงกิจอนันต์