ไม่นำพาความทุกข์ที่ เธอให้
ครั้งหนึ่งเคยเป็นคนดีมีน้ำใจ
จากนี้ไปไม่อยากทนคนใจดำ
หลอกให้รักหลอกให้หลงพะวงหา
นี่หรือคือคุณค่า ของความช้ำ
เกิดเป็นคนเจ็บแค่นี้เจ็บประจำ
ใจชอกช้ำเพราะทุกข์ทบมิลบเลือน
เธอคือคนคนแรกที่ทุ่มใจให้
เคยบอก ไว้ว่ารักเธอเกินเพื่อน
คือความพยายามยิ่งใหญ่คอยย้ำเตือน
รักเสมือนแก้วตาและดวงใจ
ลืมได้แล้วกับคนที่ทำให้เจ็บ
จะขอเก็บความช้ำยามร่ำให้
เพราะรังเกียจคนที่ทำช้ำฤทัย
โดยฝังไว้ให้อยู่คู่แผ่นดิน
กับความรักไม่อาจจะสัมผัส
ให้ กระหวัดถึงครั้งใจถวิล
ชีวิตข้าแหลกลงไปจนสูญสิ้น
เพราะหลงลิ้นหลงใจคนหลายรัก
ปารวี พัง (ส.ค.2540)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น