ตอไม้ วินทร์ เลียววาริณ

ตอไม้ วินทร์ เลียววาริณ ต้นหูกระจงหน้าบ้านผม เติบโตจากไม้ต้นเล็กเป็นต้นใหญ่ในเวลาเพียงไม่กี่ปี มันโตวันโตคืนราวกับโตในพื้นดินอุดมสมบูรณ์ที่สุดในโลก จากไม้ผอมแกร็นแผ่คลุมพื้นที่หน้าบ้านจนร่มรื่น แต่ความร่มรื่นก็มาพร้อมราคาของมัน หลายคนเคยเตือนว่าหูกระจงเป็นไม้ที่คุมยาก จริงดังคำเตือน ไม่นานนักมันก็เติบใหญ่จนรากไชพื้นบ้านแตก และกำลังรุกคืบเตรียมทำลายที่อยู่ของเพื่อนบ้าน ไม่มีทางย้ายมันออกไปที่ใด เนื่องจากมันฝังในช่องพื้นคอนกรีตเล็ก ๆ จึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องโค่นมันทิ้ง เป็นครั้งแรกที่ผมต้องโค่นไม้ใหญ่ขนาดนี้ด้วยความจำใจอย่างที่สุด ทั้งที่ปกติผมไม่ตัดแม้แต่ไม้เล็ก กินเวลาไม่นานที่คนสวนเลื่อยลำต้นออกเป็นท่อน ๆ ผมขอเก็บตอไม้ทั้งหมดไว้เป็นที่ระลึก วางไว้ในสวน ผ่านไปราวสองสามอาทิตย์ สิ่งประหลาดก็เกิดขึ้น ตอไม้เปล่าทั้งหมดปรากฏหน่ออ่อนขึ้นมา ทั้งที่มันด้วนบนด้วนล่างและไม่มีน้ำ มันไม่ยอมตายง่ายๆ มันสู้จนสุดชีวิต เป็นภาพเศร้าระคนน่ายินดี น่าเศร้าที่ท้ายที่สุด มันก็ไม่อาจชนะชะตากรรมของมัน น่ายินดีที่มันสู้ไม่เลิก เป็นเรื่องมหัศจรรย์ที่เห็นภาพแบบนี้เสมอ... บ่อยครั้งในชีวิต เราตกอยู่ในสถานการณ์ที่สู้ก็แพ้ ไม่สู้ก็แพ้ หลายคนจึงเลิกสู้ เพราะสู้ไปก็เหนื่อยเปล่า แต่มีมนุษย์บางคนที่รู้ทั้งรู้ว่าสู้ไปแล้วก็แพ้ หรือท้ายที่สุดต้องแพ้ แต่ก็ไม่ยอมเลิกกลางคัน ในการแข่งขันกีฬา เช่นฟุตบอล ถึงผลคะแนนจะเป็น 20-0 และเหลือเวลาเล่นเพียงไม่กี่นาที ฝ่ายที่ด้อยกว่ารู้ดีว่าไม่มีทางตีตื้นเอาชนะได้อย่างแน่นอน ก็ยังเล่นให้จบอย่างสง่างาม และมีน้ำใจนักสู้ เป็นมะเร็งระยะสุดท้าย ก็ยังสู้ต่อไปจนสิ้นลมหายใจ ในการวิ่งมาราธอนหลายที่ในโลก ผู้คนปรบมือให้คนท้าย ๆ ที่ยังไม่เลิกวิ่งเสมอ ทั้งที่นักวิ่งส่วนใหญ่ไปถึงเส้นชัยหลายชั่วโมงก่อนแล้ว พวกเขาวิ่งต่อไปให้จบเกม ไปให้ถึงที่สุด เพราะถึงไม่ชนะในเกมของโลกภายนอก แต่ไม่แพ้ในเกมใจของตัวเอง บ่อยครั้งการต่อสู้ไม่สำคัญเท่าความกล้าที่จะลุกขึ้นต่อสู้ สู้จนจบ นี่คือหัวใจเสริมใยเหล็ก! เป็นเรื่องมหัศจรรย์ที่เห็นภาพแบบนี้เสมอ ขอให้ผู้อ่านมีกำลังใจในการสู้ต่อไปในปีใหม่นี้นะครับ วินทร์ เลียววาริณ, 29 ธันวาคม 2555 ข่าวหน้าหนึ่ง-www.winbookclub.com