จงเป็นคนฉลาด แต่ไม่ต้องอวดฉลาดกับใคร

เมื่อวานหลังจากไปลุ้นลูกสาวแข่งท่องศัพท์ ก็ไปธนาคารเพราะมีเช็คที่คนหนึ่งให้มาเป็นค่าหนังสือ เช็คเพียงยี่สิบเหรียญ พนักงานก็เรียกร้องทั้งบัตรธนาคาร(ทั้งๆที่มีบัญชีชื่อรวมกันกับสามี และสามีก็ใช้บัตรของเขาแล้ว) เรียกเอาทั้งใบขับขี่ มิหนำซ้ำยิงคำถามมาซะมากมาย คุณสามีทนไม่ไหวจึงถามเขาว่า "คุณจะเรียกร้องอะไรกันนักกันหนา ข้อมูลที่เราให้ไม่ตรงกับข้อมูลที่คุณมีหรืออย่างไร?" พนักงานแทนที่จะกล่าวคำขอโทษและอธิบายอย่างสุภาพ(เหมือนที่เขาทำกับคนอื่นๆที่ดูดี) เขากลับสาธยายไปซะยืดยาว พวกเราเข้าไปใช้บริการธนาคารนี้ทุกอาทิตย์ เพิ่งมีครั้งนี้ที่เรียกร้องและถามสารพัดอย่าง ทั้งๆที่เช็คนั้นก็ชื่อเจิม ซัม คนที่ไปเบิกก็เจิม ซัม และจำนวนเงินก็น้อยเกินกว่าที่จะทำให้พนักงานคิดว่าเอาเช็คคนอื่นมาขึ้นเงิน.. ลูกคนเล็กกลับมาบ้านก็เล่าเรื่องครูใหญ่ของเขาให้ฟังว่า "ครูใหญ่บอกว่าวันหนึ่งครูเร่งรีบ ก็ออกไปซื้อของทั้งชุดอยู่บ้าน ซื้อของเสร็จพนักงานมาขอตรวจใบเสร็จ ทั้งๆที่คนอีกมากมายเดินออกจากห้างอย่างสบายใจไม่มีใครกวน ครูใหญ่เลยสั่งสอนพนักงานไปชุดใหญ่ เพราะเขาไม่ปฏิบัติกับลูกค้าอย่างเท่าเทียมกัน" จากสองเรื่องข้างต้น เราจะเห็นว่า ภายในจิตใจของคนไม่น้อยที่มักมองคนที่ภายนอก การแต่งกายและ ฯลฯ เมื่อหลายปีที่แล้ว ฉันเคยถูกพนักงานมองว่า "โกงผ้า 1 ยาร์ด" ซึ่งความเป็นจริงแล้วขณะที่ฉันกำลังเรียกลูกสาวที่กำลังเดินดูของนั้น เขาวัดผ้าให้ฉันขาดไป 1 ยาร์ด ด้วยความที่เป็นลูกค้าประจำ ฉันจึงไม่เอะใจ แต่พอดีสามีไม่ชอบลายผ้าจึงเอามาคืน และเขากลับไม่ยอมรับ อ้างสารพัด ฉันเข้าใจในสิ่งที่เขาอ้าง แต่เขาควรคิดด้วย ว่าคนๆหนึ่งจะเดินทางไกลมาโกงผ้าราคาถูกๆเพียงยาร์ดเดียวหรือ หรือว่าพนักงานของเขาทำงานผิดพลาด เขาท้าให้ฉันฟ้องศาลและไม่คิดว่าฉันจะชนะ แม้แต่คุณสามีเองก็คิดว่า ถ้าฟ้องกฏหมายจะตัดสินว่าฉันผิด ฉันเถียงว่า "ฉันมั่นใจว่าศาลไม่โง่ขนาดนั้น" ฉันไม่เก่งภาษาอังกฤษก็จริง แต่จะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมากล่าวหาว่าฉันเป็นโขมย เพราะฉันไม่มีแต่สมองของคนขี้โขมย แต่จะทำอย่างไร ฉันสับเพร่าเกินไปที่ไม่มองเขาตลอดเวลาที่เขาวัดผ้าให้ ฉันมีส่วนผิด แต่เขาผิดกว่า เพราะทำงานหละหลวมและไม่รับผิดชอบ เจิม ซัม ก็เขียนจดหมายอย่างยาวขึ้นมาฉบับหนึ่ง ไปบอกผู้จัดการร้าน(ดัง-ที่ส่วนใหญ่ลูกค้าเป็นคนอเมริกันผิวขาว) บอกเขาว่า "ไม่เป็นไรนะ ฉันไม่ทำอะไรคุณหรอก แต่เพื่อให้คนทั้งหลายช่วยพิจารณาว่าฉันเป็นโขมย หรือว่าพวกคุณขาดความรับผิดชอบ ฉันจะยืนแจกจดหมายนี้ให้ลูกค้าทุกคนในร้านคุณอ่าน ฉันจะยืนนอกร้านของคุณและแจกจดหมาย ฉันอยากรู้ว่า คนที่อ่านจะพูดยังไง ฉันเป็นลูกค้าประจำของร้าน แต่อยู่ๆวันหนึ่งเอาผ้ามาคืนแล้วพบว่า จำนวนผ้าหายไปหนึ่งยาร์ด ไม่ตรงกับจำนวนผ้าที่ระบุในใบเสร็จ ฉันเดินทางและเสียค่าน้ำมันรถ เสียเวลานานเป็นเดือนเพื่อเรียกร้องเงินจำนวน ห้าเหรียญกว่าๆ เท่านั้น" ในที่สุด ฉันก็ชนะ แม้ได้เงินมาเท่าจำนวนผ้าที่เขาลืมนับ เสียมากกว่าได้ ถ้านับในเรื่องเงิน แต่ไม่ว่าอย่างไร ฉันไม่ยอมให้ใครมองฉันอย่างที่ฉันไม่ได้เป็น สามีแนะนำให้ฉันแต่งตัวให้ดูดีกว่านี้หน่อย แต่ฉันยืนยันจะแต่งตัวแบบเดิม ถ้าคนมองฉันแต่เพียงภายนอก เขาจะเห็นคนเชยๆ และดูโง่ แต่ช่างเขาปะไร ส่วนตัวฉันรู้จักตัวเองดี ฉันบอกลูกๆ เสมอว่า "คนที่คิดว่าตัวเองฉลาดนั้น เขาเรียกว่าคนโง่ แต่คนฉลาดจริง แต่รู้ว่าตัวเองฉลาด แต่ไม่อวดความฉลาด ดังนั้น ลูกอย่ายอมให้ใครดูถูกสติปัญญาของลูก จงเป็นคนฉลาด แต่ไม่ต้องอวดฉลาดกับใคร ตัวตนจริงๆของเราในที่สุดก็จะปรากฏ ไม่ต้องไปพยายามทำตามให้ดูดีและดูฉลาดหรอกนะลูก" เจิม ซัม
โดย: ทานตะวันแห่งเอเชีย