กลุ่มดินรักษ์ฟ้า แสงเรืองรองที่ส่องประกายความจงรักภักดีสู่คนเล็กๆในชุมชนคนเสื้อแดงอีสาน

            ในบางพื้นที่ การที่จะแสดงออกถึงการ "รักในหลวง" ดูเหมือนจะเป็นตัวประหลาดในชุมชนแห่งนั้น

            คุณต้อย มีอาชีพพ่อค้าทำงานอยู่ในตลาดสดใตตำบลแห่งหนึ่งในพื้นที่อำเภอกระนวน จังหวัดขอนแก่น  บ้านของเขาอยู่ในซอยเล็กๆในหมู่บ้าน ที่หน้าปากซอยจะเป็นร้านขายก๋วยเตี๋ยว ซึ่งมีธงสีแดงของ นปช. ใบปลิว และเอกสารของคนเสื้อแดงให้อ่าน คนในหมู่บ้านนี้ ส่วนใหญ่ ชื่นชอบคุณทักษิณ ใส่เสื้อยืด "ไทยรักไทย"  "เพื่อไทย" ดูทีวีช่องเสื้อแดง ส่วนชาวบ้านที่ไม่ใช่คนเสื้อแดง ต่างนิ่งเฉยไม่แสดงออกในสิ่งที่จะทำให้คนเสื้อแดงไม่พอใจ


            ช่วง 2 ทุ่ม ไม่ค่อยเห็นบ้านไหนที่จะเปิดดูข่าวในพระราชสำนัก ต่างเปิดดูทีวีช่องเสื้อแดง หากไม่ใช่เสื้อแดง ก็จะเปิดดูทีวีช่องอื่น ช่องเพลง ช่องละคร กีฬา  เคยมีคนในหมู่บ้านที่กลับมาเยี่ยมบ้านในช่วงเทศกาลวันหยุดยาว เมื่อพูดคุยกับญาติพี่น้อง ช่วงหนึ่ง เมื่อพูดขึ้นว่า จะเข้าไป กทม และจะหาโอกาสไปที่ โรงพยาบาลศิริราช เพื่อไปลงนามถวายพระพรในหลวง  สายตาหลายคู่ต่างจ้องมองมาที่เขาด้วยสายตาแปลกๆ จนเขาเหมือนเป็นตัวประหลาด จนต้องถามว่า เขาทำอะไรผิดหรือ


            คุณต้อย อึดอัดกับสิ่งที่เกิดขึ้นนี้ แค่การพูดถึง, การเปิดดูข่าวในพระราชสำนัก การรักในหลวง หรือการติดปฏิทินที่มีรูปของในหลวง เป็นสิ่งที่ต้องห้ามไปแล้วหรือ ขนาดคนในหมู่บ้านบางคน ต้องคอยสะกิดเตือน เพราะไม่อยากให้มีเรื่องกับใคร


            เมื่อคุณต้อย อยากอ่านข่าว อยากดูข่าวในหลวง เขาต้องไปที่ร้านอินเตอร์เนตที่มีอยู่ 2 ร้านในหมู่บ้าน หลานชายที่ไปเรียนหนังสือในตัวจังหวัด เคยพาคุณต้อยมาเล่นอินเตอร์เนต สอนให้ลองใช้ ให้ส่งอีเมล์ เล่น facebook อย่างน้อยจะได้ติดต่อกับคนทางบ้านได้สะดวกขึ้น คุณต้อยจึงใช้อินเตอร์เนตเป็น และมักจะเข้าร้านอินเตอร์เนตสัปดาห์ละ 2 ครั้ง จึงเปิดดูข่าว และข้อมูลต่างๆได้

            จากการเข้า facebook ที่หลานชายสมัครให้ เลยเข้าไปเปิดดูข้อมูลต่างๆ จนได้เจอกับกลุ่ม "ดินรักษ์ฟ้า" ซึ่งเป็นหนึ่งในหลายกลุ่มที่อยู่ใน facebook ซึ่งทีแรก เปิดเจอหลายกลุ่มจนไม่รู้จะติดตามดูกลุ่มไหน หลายชายเลยแนะนำว่า "เลือกเอาสักอย่างเป็นหลักที่จะต้องเปิดดูประจำ" คุณต้อยเลยเลือกที่จะติดตามกลุ่มดินรักษ์ฟ้า เพราะชอบชื่อกลุ่ม และมีเรื่องราว รูปภาพของในหลวงให้ดูอยู่บ่อยๆ


                ถึงแม้ไม่ได้พูดคุยสื่อสารอะไรกับใครๆมากนัก เพราะได้แต่เปิดอ่าน อ่านแล้วก็ได้แต่ส่งผ่านความคิดเห็นมาทางหลานชายว่า " ทำไมเมืองไทยมันต่างกันนัก ที่อื่นสามารถใส่เสื้อรักเราในหลวง พูดถึงในหลวงได้อย่างเต็มที่ แต่ในหมู่บ้านของเรา แค่การเปิดดูข่าวในพระราชสำนัก ต้องแอบดู มองดูว่า มีคนนอกบ้านเห็นรึเปล่า ยังกะกำลังจะขโมยของ เปิดทีวีก็ต้องเบาเสียง แค่การแขวนปฏิทินรูปในหลวง ต้องแขวนในห้องนอนที่มิดชิด จะไปร้านอินเตอร์เนตต้องเลือกนั่งมุมที่ไกลๆ ไม่เป็นจุดที่ใครมองเห็นหน้าจอได้ง่ายๆ"


            สัปดาห์ละ 1-2 ครั้ง กับการเปิดดูข้อมูลเกี่ยวกับในหลวง เป็นเหมือนแสงเรืองรองที่ส่องผ่านช่องเล็กๆเข้ามาให้เห็นในห้องที่มิดมิด (สำนวนของหลานชายคุณต้อย)





            "แค่การได้ทำแบบที่ชาวกลุ่มดินรักษ์ฟ้าทำ คุณต้อยยังทำยาก แต่ก็มีความสุขทุกครั้งที่เปิดดู ได้เห็นคนที่ทำในสิ่งที่คุณต้อยอยากทไ แต่ทำไม่ได้ นอกจากทำให้คนที่เปิดอ่าน ปลาบปลื้มใจและจงรักภักดีมากขึ้น ยังทำให้คนตัวเล็กๆในชุมชนเสื้อแเดง มีความสุขปลื้มปิติทุกครั้งด้วย"

            นี่เป็นเค่เสียงเล็กๆในหมู่บ้านของคนเสื้อแดง หมู่บ้านที่เคยมีคนชี้บอกว่า มีแต่พวก "ควายแดง" "เห็บแดง" "พวกไม่เอาสถาบัน" ฯลฯ บางครั้ง คุณต้อยเคยถูกคนบางคนชี้หน้าบอกว่า เป็นพวกคิดล้มเจ้า ล้มสถาบัน ฯลฯ..


            จะแสดงตัวว่ารักในหลวง คนในหมู่บ้านก็จะขัดขวาง พอออกมาในเมือง ก็มีคนตราหน้าว่า เป็นพวกควายแดง เพราะใบหน้าแบบคนอีสานทั่วๆไป หน้าตาดุดันเหมือนการ์ด นปช.ที่เห็นในข่าวทางทีวี ทำได้แค่เก็บความรู้สึก ความรักในหลวงไว้ข้างใน สิ่งที่ทำได้ แค่เพียงบอกเล่าความรู้สึกที่ต้องแอบบอกผ่านหลานชายให้นำมาถ่ายทอดให้ชาวกลุ่มดินรักษ์ฟ้าได้รับรู้ไว้ว่า

            "พวกคุณเป็นแสงเรืองรองที่ส่องประกายความจงรักภักดีมาสู่คนเล็กๆอย่างผม ขอขอบคุณมากๆครับ"

            เรื่องราว :  ต้อย
            เรียบเรียง : น้อย คนกระนวน