บทกวี "เตือนใจ"

    ครั้งอ่อนโลกอ่อนวัยไร้เดียงสา
เคยคิดว่าลำพังตนอาจขวนขวาย
มีมือสองสมองกล้าอาจท้าทาย
ไม่เคยหมายพึ่งพิงแอบอิงใคร

        ครั้นเติบโตเรียนรู้สู้ชีวิต
    จึงได้คิดแรงเรามีเท่าไหน
    จะก้าวสูงแม้ไม่เกี่ยวเหนี่ยวสิ่งใด
    คงไม่ไหวเพราะแรงเรามีเท่านี้
       
        อยากจะก้าวขึ้นไปให้สูงส่ง
    ต้องลดความทระนงคงศักดิ์ศรี
    คนข้างบนช่วยดึงจึงจะดี
    ข้างล่างมีมิตรด้วยช่วยประคอง

        คนข้างล่างช่วยดันสำคัญนัก
    เป็นแรงผลักก้าวถนัดไม่ขัดข้อง
    น้ำพึ่งเรือคนพึ่งกันตามครรลอง
    ไม่มัวหมองหมดค่าน่าอายใจ

        เพียงอย่าเหยียบหัวใครให้ตนเด่น
    อย่าผลักใครให้กระเด็นเป็นใช้ได้
    ลดศักดิ์ศรีลงบ้างช่างเป็นไร
    อย่าลดใจต่ำช้าน่าชิงชัง

??