ประตูบานนั้น

  ประตูบานนั้นปิดสนิท
เธอกักขังความมืดมิดเต็มห้องหอ
คิดว่ามืดคงฉายประกายทอ
ดังหลงก่อกองไฟกลางฝนพรำ

  ประตูบานนั้นปิดสนิท
กาลเวลาแห่งชีวิตจึงมืดค่ำ
มิเปิดให้เลี้ยงแสงทะแยงลำ
จึงหลงว่าสีดำคือสำลี

  ประตูบานนั้นปิดสนิท
มิเคยแง้มความคิดค้นวิถี
มิเคยรู้ค่าแห่งแสงรวี
หลงว่ามืดคือสีแห่งชีวัน

  ประตูบานนั้นปิดสนิท
ประกายแสงความคิดโดยปิดกั้น
หลงว่าแจ้งแสงไฟไร้สำคัญ
จึงปิดห้องงำงันอยู่โง่งม

    ประตูบานนั้นปิดสนิท
ม่านหม่นมัวมืดมิดยิ่งหมักหมม
หลงเชิดชูคุณค่าแห่งอาจม
หลงปลักเมือกเปือกตมแห่งอัตตา

  ประตูบานนั้นปิดสนิท
มิเคยแง้มความคิดแสวงหา
หลงว่ารู้แจ่มชัดในปรัชญา
ดังเดินดงหลงป่าราตรีใจ

  หากประตูบานนั้นยังปิดสนิท
จะหางามความคิดจากที่ไหน
จะหาบานกระจกจกที่ใด
สะท้อนให้เธอเห็นความเป็นเธอ

 ศิริวร แก้วกาญจน์