ในวันเก่าท้ายรถเครื่องฉันเกาะพ่อ
เที่ยวไต่เตาะต่อไหนถึงต่อไหน
ในสวนรกป่าช้าหรือป่าไพร
ทั้งถิ่นใกล้ถิ่นไกลพ่อฉันพา
เช้ามืด..พ่อจะนั่งหน้าหนังสือ
พอฟ้าสางเริ่มลงมือปลุกฉันจ้า
เจ้าตัวเล็กตัวน้อยอย่าลีลา
มาตื่นมาดื่มกินกลิ่นอรุณ
ฟ้ายังมืดอยากนอนอืดอีกจังพ่อ
งั้นฟังพ่อสูดดอมดูอะไรกรุ่น
กระชับมือพ่อสูดกลิ่นอ่อนละมุน
กลิ่นอรุณ เหรอพ่อหอมดีจัง
ภาพเก่าเก่า ผุดพราวในความคิด
เจ้าตัวนิดกับพ่อภาพยังฝัง
เสียงหัวเราะร้องไห้คล้ายเคยฟัง
นึกแล้วนั่งอมยิ้มย้อนเวลา
จำไม่ได้หรอกพ่อที่พ่อสอน
ขณะท่องวเนจรทั่วราวป่า
คำคมที่พ่อบ่มจำนรรจา
จำไม่ได้หรอกพ่อจ๋าฉันขี้ลืม
รู้แต่ว่านับแต่นั้นฉันเที่ยวท่อง
รักครรลองล่องไหลแห่งไพรครึ้ม
รักชีวิตเรียบง่ายไม่แกล้งลืม
ลูกพ่อยังปลาบปลื้มสิ่งธรรมดา
แม้บัดนี้เนิ่นนานทีจะตื่นสาง
เพราะมัวนั่งฝันค้าง "กะ-วี" ว่า
แต่กลิ่นกรุ่นอ่อนละมุนยังลอยมา
กลิ่นอรุณที่พ่อว่า..ยังหอมตรึง
หมุด เมืองไทย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น