มืดมิดเหลียวหามิเห็น
ไร้ดาวพราวบนผืนฟ้าหมอง
แว่วยินเรื่องราวเจ้าขุนทอง
พร้อมเสียงร่ำร้องของผู้คน
พร่ำเพรียกเรียกหาบนเวิ้งหาว
เห็นเพียงดอกดาวทิ้งดาวหล่น
ลงมาเรียงรายในสายชล
เป็นธารเลือดเอ่อท้นธรณินทร์
ถามหาขุนทองอย่างหมองเศร้า
ทุกข์สุขรุมเร้ามิรู้สิ้น
สะใจใช่ไหมมารทมิฬ
ที่เห็นแผ่นดินแหลกราญฃ
ขวัญจิต ชุมแก้ว
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น