ดาบหน้า

เมื่อไม่เห็นวันหน้าดีกว่านี้
เข้ากรุงเทพฯ เสียทีจะดีกว่า
อยู่บ้านเราต่อจะมรณา
ก็ไปเถิดเป็นหมาอยู่ในเมือง

เป็นเสือต่อสู่แล้วอยู่ป่า
อดข้าวอดปลาจนตัวเหลือง
ประเทศนี้เมืองกรุงดอกรุ่งเรือง
งามประเทืองเข้าท่าน่านิยม

ไปเป็นหมาหัวเน่าให้เขาค่อน
ไปเร่ร่อนจมปลักไปหมักหมม
ไปซัดเซซมซานหางานงม
แก้อดอยากปากขมไปคราวคราว

อย่างน้อยคงมีน้ำให้ลูบท้อง
และอย่างน้อยน้องน้องไม่สั่นหนาว
เหนื่อยยากยับเยินถึงเยิ่นยาว
คงแลกข้าวได้พอต่อชีวี

ทนกลิ่นน้ำเน่าเอาหน่อยหนึ่ง
ทนยุงหึ่งหึ่งทุกท้องที่
แม้นหลบหลีกรถยนต์ชนได้ดี
เพียงเท่านี้คงรอดไม่วอดวาย

ดักดานอยู่บ้านเรานั้นเน่าแน่
เห็นแต่มืดมนแม้ขวายขวาย
ยิ่งฝนแล้งรอฝนทุรนทุราย
มีแต่ดินมีแต่ทรายไม่มีน้ำ

ฝนแล้งบ้านเรามันเหลือรับ
แล้งไม่เสร็จไม่สรรพไม่เป็นส่ำ
ร้อยปีพันปีเหมือนมีกรรม
ที่แล้งซ้ำกรรมซัดวิบัติโบย

อยู่ที่ห่างทิศไกลปืนเที่ยง
ถึงมีเสียงส่งเสียงก็แหบโหย
กี่ปีแล้วรันทดร้องโอดโอย
มีแต่โพยภัยไม่บรรเทา

คนเมืองมัวเมาในพวกหมู่
เขาก็เยิ้วกันอยู่แต่หมู่เขา
เคยไหมเหลียวแลดูว่าหมู่เรา
น้ำตาเช็ดหัวเข่ากันกี่ครั้ง

ฮึดฮัดดัดจริตคิดฟุ้งซ่าน
ทำโครงการเป็นทีให้มีหวัง
โครงการแค่ความคิดติดสตังค์
ต้องรอรั้งหลงรอกันต่อไป

กี่ปีกี่เปลี่ยนกี่ปัญหา
มีไหมจริงเจตนาจะแก้ไข
แค่เพียงหนึ่งสิ่งความจริงใจ
เพียงอ้าปากก้อรู้ได้ว่าไม่จริง

ความเขียวมีค่าแค่หาเสียง
เป็นเพียงนัยบอกว่ากลอกกลิ้ง
ทำทำไม่ตลอดก็ทอดทิง้
ให้แล้งนิ่งอย่างนี้ทุกทีมา

ไปกันเถิดไอ้อีน้องพ่เอ๋ย
อยู่เฉยเฉยอย่างนี้ตายดีกว่า
จะพาแม่พาพ่อมรณา
อีกปู่ย่าตายายจะตายตาม

ปล่อยบ้านเรารกร้างไปอย่างนี้
ไปดาบหน้าธานีศรีสยาม
ไปขายแรงขายหน้าไปค้ากาม
พิสูจน์ความทนทานคนบ้านเรา

..วาณิช จรุงกิจอนันต์..