ชั่วกระผีกแห่งความคิดถึง
ข้าฝันถึงทางเกวียนอัน คดเคี้ยว
ที่ตัดผ่านสันดอนลูกรังสู่หมู่บ้าน
วันนั้น..
ข้าเคยกล่าวคำอำลากับใครบางคน
อาจเป็นเพราะดวงตาของข้า
ได้ประทับ เอาภาพอันแสนหวานนั้นไว้.. ข้าจึงมีชีวิตอยู่ได้ในวันนี้
บุปผาของผู้ยากไร้เอ๋ย
สำเนียงอันใสซื่อ ประหนึ่งเสียงพิณจากสรวงสวรรค์ของ เธอ
ไม่แปร่งปร่าหรือแหบโหยบ้างหรืออย่างไรหนอ..เมื่อยามร้าง
แน่แล้ว ในรัตติกาลอันหม่นไหม้เช่นนี้
ข้ากำลังคร่ำเคร่งอยู่กับบทกวีอัน ไม่ได้เรื่องราว
และร่ำดื่มความว้าเหว่จนเมามาย
ความมืดมิดและน้ำค้างยามดึกกำลังโบยตีข้า
ประตูแห่งโชคชะตาถูกปิดตายลงเสีย แล้ว
ในคืนนี้..
เด่นชัย น้อยนาง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น